Homeira is in 1974 geboren in Teheran. In 1993 voelen haar ouders zich genoodzaakt om haar met smokkelaars mee te sturen zodat ze Iran kan ontvluchten. Homeira’s ouders zijn voorvechters van vrijheid en gerechtigheid. Het gezin is onveilig in de politieke situatie. Homeira verliest één broer en de ander zit ondergedoken. Eén zus zit gevangen en de ander heeft zware psychische problemen. Daarom moet zij alleen vluchten. Tijdens de gevaarlijke, uitputtende reis weet Homeira niet waar ze heen gaat. De smokkelaars geven haar na de douane van Schiphol 500 gulden en laten haar daar alleen achter. “Ik wist niet of ik er een brood van kon kopen of een jaar van kon leven.”
De periode vlak na aankomst is voor Homeira een zwart gat: het is erop of eronder. Ze besluit te vechten voor een nieuw leven. De kracht hiervoor put ze uit haar opvoeding. “Mijn ouders hebben mij geleerd van mijzelf te houden. Dat ik zelfstandig moet zijn!” In 1995 krijgt Homeira haar verblijfsvergunning. Na een jaar en drie maanden in verschillende AZC’s krijgt ze een woning in Utrecht. William, de man die dit regelde, wees Utrecht op de kaart aan en zei “Alles wat je wilt doen, kun je daar vinden”.
Vervolgens woont Homeira een aantal jaar samen met Roman. Ze heeft hem ontmoet in het AZC en onderhoudt hem. Hij is gevlucht uit Rusland, maar krijgt in eerste instantie geen verblijfsvergunning en kan niet werken. Uiteindelijk krijgt hij met het generaal pardon na zestien jaar toch nog zijn verblijfsvergunning. Roman blijft een heel belangrijk persoon in haar leven.
Begin 2000 heeft Homeira meerdere banen tegelijk. Ze werkt overdag, studeert ’s avonds en gaat elk weekend uit met haar nieuwe hartsvriendin Johanneke. Haar leven is zo vol dat ze in 2004 een burnout krijgt. Na een periode van rust en bezinning start ze in 2005 haar eigen bedrijf ‘Focus on work’. Het is voor Homeira de verwezenlijking van het doorzettingsvermogen dat haar ouders haar meegaven.
Persoonlijk voorwerp
Haar eigen bedrijf betekent enorm veel voor Homeira. Het is voor haar een middel om haar levensdoel te bereiken: het helpen van andere mensen. Ook is haar bedrijf een bewijs van haar doorzettingsvermogen en zelfvertrouwen en van haar wil om niet op anderen te leunen. Ragnar, designer en klant van Homeira, ontwierp het visitekaartje voor haar. Hij verzon de slogan “Als u op meer rekent dan alleen cijfers”. Dit staat volgens hem voor de dienstverlening die Homeira biedt. Iemand die graag meedenkt en mensen echt helpt. Het logo symboliseert haar vak, vrouwelijkheid, focus en kracht.
Het kunstwerk uit de collectie van het museum
Homeira vindt het heel belangrijk dat vrouwen zich bewust zijn van hun eigen waarde. Ze stelt dat vrouwen in Aziatische landen maatschappelijk gezien weinig waard zijn, maar dat dit hier eigenlijk niet heel anders is. Dit schilderij, ‘Binge drinker’ (2012) van Michael Kirkham, roept dat gevoel bij haar op. “Hier wordt ook niet naar de eigenwaarde van vrouwen gekeken, zij worden gezien als lustobject. Seks, drugs en rock ‘n roll zijn ook geen waarden voor een vrouw. Die twee dingen liggen in uiterlijk ver uit elkaar, maar als vrouw word je hier ook niet als persoon gezien. We zijn als vrouw nog lang niet waar we moeten zijn.”
