De niet-materialistische apotheker

Hien Nguyen woonde lange tijd in de hoofdstad Saigon, die sinds 1975 Ho Chi Minhstad heet. Tijdens zijn militaire dienst studeerde hij farmacie en toen hij in 1973 afstudeerde was hij luitenant. Na de verovering van zijn woonplaats door de communisten kwam Hien in verschillende heropvoedingskampen terecht. ‘In gevangenschap moet je altijd proberen positief te leven. Anders ga je dood.’ Muziek hielp hem daarbij. In 1977 kwam Hien vrij. Hij trouwde en werkte tweeëneenhalf jaar als apotheker. Na de geboorte van zijn dochter was de situatie zo nijpend dat hij besloot te vluchten. Na vier nachten op een kleine boot werden de vluchtelingen opgepikt door het Nederlandse schip Smit-Lloyd 104 en naar Singapore gebracht. Van daaruit kwam Hien in oktober 1980 in Nederland terecht, waar in een opvangcentrum zijn zoon werd geboren. ‘We kenden Nederland alleen van de tulpen, poedermelk en Philips.’

Direct na aankomst kreeg Hien te horen dat Nederland een socialistisch land was met volkstuinen en buurtvergaderingen. Daar schrok hij van: die begrippen associeerde hij met de communistische Vietcong waarvoor hij zijn land had verlaten. In Groningen volgde hij de studie farmacie, waar hij twee jaar kon overslaan met zijn Vietnamese diploma. Zijn gezin kreeg een huis in Groningen en vanaf dat moment begon Hien te acclimatiseren en de positieve kanten van Nederland te zien. Aan één ding wende hij echter nooit: ‘Het koekblik dat dichtgaat na het tweede kopje koffie, dat kenden wij niet in Vietnam en daar maken we grapjes over.’

Na zijn afstuderen in 1987 kostte het Hien moeite werk te vinden. Na zo’n 35 vergeefse sollicitaties kreeg hij via een vriend een baan bij het farmaceutische bedrijf acf in Maarssen. Met zijn gezin verliet hij Groningen en vestigde zich in Maarssen, waar hij nog altijd woont. ‘Voor mij maakt het niet zoveel uit waar ik woon, als het maar geen klein dorp is met sociale controle. Dat doet me denken aan het communisme in Vietnam.’ In 1990 ging afc failliet en vond Hien nieuw werk als apotheker in Diemen, waar hij nu nog werkzaam is. Hij is verder penningmeester bij de Maarssense ehbo-vereniging, en gaf cursussen Vietnamees en verzorgde kooklessen. ‘Daarmee creëerde ik contact voor mensen. De eenzaamheid in Nederland is enorm.’ Hoewel Hien in Nederland een actief leven leidt en er beter de weg kent dan in Vietnam, ziet hij het niet als zijn tweede vaderland. ‘Toen ik hier kwam, was mijn droom dat de communisten weg zouden gaan en we terug naar Vietnam konden. Nederland is prachtig, de mensen zijn goed en ik heb hier alles gekregen. Maar ik denk altijd: dit land is van de Nederlanders, niet van mij.’