[i] Je had een object gekozen? En zou je willen vertellen waarom je voor dit object hebt gekozen?
[r] Die heb ik gekozen als ik terugkijk, wat heb ik gedaan in mijn leven. Die geeft mij een antwoord.
[i] Een antwoord?
[r] In Nederland, ja.
[i] Een antwoord op wat?
[r] Antwoord wat, wat heb ik allemaal bereikt eigenlijk, in mijn leven, vooral in Nederland. Van carrière, of van gezin of zeg maar, werk, dan heb ik echt weinig, om daar de antwoord te krijgen, maar dit is een erkenning. Wat heb ik zelf niet, niet zoveel weet of niet verwacht, dingen die ik gewoon, omdat het moet gedaan worden. Maar, maar er is iemand die ziet dat werk is belangrijk was. En heeft bijdrage voor de samenleving. Dan denk ik bij mezelf, oké, heb ik dus wel bereikt.
[i] Want, kun je vertellen, het is een prijs? En waarvoor en hoe heet de prijs?
[r] De prijs heet Kartini-prijs, het is jaarlijks iemand emancipatie prijs van Den Haag. Tijdens internationale vrouwendag wordt het uitgereikt. Maar is niet zo maar uitgereikt, daarvoor worden 3 door de jury wordt. geselecteerd, voor de laag mensen, het kan ook een product, het ook een persoon, het kan ook een bedrijf, het kan ook een stichting. In mijn geval was ik voorgedragen. als persoon [naam], wat heeft in Den Haag te maken met emancipatie van vrouwen en mannen heeft een bijdrage, dus is emancipatieprijs van de stad uit Den Haag bijdrage van. gelijk, gelijkwaardigheid van vrouwen en mannen. In mijn tijd waren 32 voorgedragen. Daar, daarna 3. gekozen. Er was ook een publiek prijs via internet ook, mensen moeten stemmen, maar de jury wordt ook betaald die prijs, dus toeval ik heb allebei gewonnen. De publieksprijs ook, de Kartini-prijs. Onder andere, waarom heb ik dat gekregen is, staat in de juryrapport dat ik heb taboe onderwerp bespreekbaar gemaakt, binnen Afrikaanse Ethiopische gemeenschap, zoals meisjesbesnijdenis, huiselijk geweld. Om ook rolmodel te zijn, ook in Nederland maatschappij gewoon te participeren. Ik organiseer interculturele activiteiten onder andere vanuit Ethiopische cultuur naar Nederland, laat ik laat ik zien voor Nederlanders en ook andersom. van de Ethiopische of Afrikaanse over Nederland cultuur, dus het is intercultureel activiteit onder andere. Maar is ook een rolmodel van Nederland vluchtelingen vrouwen in Den Haag.
[i] Kun je jezelf voorstellen?
[r] Mijn naam is [naam]. Ik ben 46 jaar. Ja, ik woon in Leidschendam. Ik ben 20 jaar in Nederland. 1994 ben ik uit Ethiopia naar Nederland gekomen als vluchtelinge. Nu woon ik in Leidschendam, daarvoor het was in Den Haag, en op dit moment ik werk in Utrecht, dat is.
[i] Hé en in Ethiopië, kun je, kun je iets vertellen over Ethiopië, waar jij woonde en ook over je familie?
[r] Ja, ik ben geboren in Noord-West Ethiopië. Met een familie van vijf. Twee meisjes en drie broertjes en ik heb normaal jeugd gehad. Ik had middel, basisschool, daarna middelbare school in de stad. En dan ook in hoofdstad heb ik universiteit gestudeerd, bibliothecaris, toen in mijn tijd was eigenlijk een 2 jaar, daarna diploma en dan heb ik gewerkt.
[i] Heb je in Ethiopië gewerkt in de bibliotheek?
[r] Klopt. Ik heb in de bibliotheek gewerkt en de bibliothecaris beroep heeft zoveel verschillen van bibliotheek. Openbare Bibliotheek of Ministerie of Universiteit, ik heb in speciale bibliotheek gewerkt, speciale bibliotheek is bepaalde vak voor ingenieurs, meer technische boeken, ja, dan was ik bibliothecaris. Toen ja ik wil niet verder in field van bibliothecaris gaan, want ik wil graag meer mensen werken. Toen op dat moment begin ook bibliothecaris is meer. ja computer, computerised en daarom was wel een opleiding in ja bibliothecaris gewoon een ander, andere stapjes te gaan, informatiedienst, maar dat heb ik niet gekozen. Ik was die tijd aan sociologie aan het studeren. Want ik houd van mensen, cultuur en daardoor denk ik ga meer met mensen werken. In tussen ben ik naar Nederland gekomen, ik heb niet afgestudeerd van sociologie. En ja, blijkt nu ik ben heel anders terecht gekomen qua carrière, dat is heel jammer eigenlijk, dat heb ik niet veel does met mijn sociologie opleiding. Ja, dat was de tijd niet, ik bedoel ik was in asielzoekerscentrum. Ik moest 6 jaar wachten en ik word 32 en ik kon dus niet studiefinancieel vragen, ik kon niet verder niet studeren. En op dat moment ik weet het niet ook, ik wist niet ook UAF wat. Ik was in Zeeland, heel echt in het dorp.
[i] Want jij komt uit Addis Ababa?
[r] Ja, oorspronkelijk ik, mijn ouders, ik ben geboren in Noordwest, maar ik heb in Addis Abeba ook gewoond, gewerkt, ja.
[i] En voordat je in Nederland komt, woon je in Addis Abeba?
[r] Ja.
[i] En dan kom je naar Nederland toe?
[r] Ja, dan kom ik naar Nederland ja.
[i] En rond welk jaar is dat ongeveer?
[r] Dat was 1994. dat is in december. Het was 24, ik zal het nooit vergeten het was kerst eigenlijk in Nederland, dus ik moet drie dagen in aanmeldingscentrum om wachten, omdat er waren ja kerstdagen.
[i] Hé, en je komt in Nederland aan en waar in Nederland?
[r] Eerst was ik in opvang OC heet, opvang tijdelijk in Gilze en Rijen. Dat is in Brabant en daar heb ik drie maanden gebleven, ja na drie maanden zoals iedereen moest naar asiel, AZC heette, dat is langer, langer verblijf wachten. bleken, ik was naar Goes, Zeeland verhuisd en toen ook, ja Goes was dicht en ben ik nog in Burgh-Haamstede, dat is ook in Zeeland, is een kleine dorp. Daar heb ik voor de laatste termijn asielzoekers procedure gewacht.
[i] En hoe was je, hoe waren de eerste indrukken in Nederland voor jou, weet je nog wat er, wat heb je toen ervaren?
[r] Klopt. Een of de dingen, is dat was voor mij was dat een shock, ja, ik, het was in december, ik heb niet de juiste kleding sowieso, maar toch als ik heb bomen gezien buiten zonder bladeren, terwijl is nat en vriest. In Ethiopië, het is, je kan alleen bomen zonder blad als droog is, dat was dat was, een controversial [controversieel] voor mij, nog dag en de nacht is ook, het gaat vroeg donker. Het wordt niet zonnig in de ochtend, dat is voor mij een grote verwarring, shock. Echt de koud. Maar ook de positief indruk hoe de straten waren zo netjes en zoveel auto’s, maar je ziet wel alsof, weet je, gewoon zo zo lopen, zo, zo gewoon, dat was mijn eerste indruk, was in Nederland.
[i] En hoe voelde je je toen?
[r] Toen ik kwam? Toen ik kwam, ja, zeker, heel verwarring. Het, het is gewoon heel anders en het was ook een soort militaire kamp. Waar waar was ik in asielzoekerscentrum, je moest 1 keer per dag moet jij stempel halen, handtekening zetten, dan moest je ook 10 minuten lopen, het is ook buiten de stad, als jij naar de stad gaat moet jij. ja half uur lopen of heel openbaar vervoer of taxi, alleen een taxi. En ook, de ene ding, ik wil werken, gewoon dat is de ene ding, heb ik een kamer. Steeds dat ik herinner, een soort kelder, het was ‘s avonds, daar in de busje meegebracht, alleen dichtbij het einde aan boord. En ja, een gegeven. Ik wist het niet, weet je en toen ik kwam ‘s avonds, er is niemand. Ik moest gewoon in een kamer, gewoon slapen. In de ochtend, ik weet het niet, hoe laat is het? Allemaal is in de war, toen ben ik buiten gaan, buiten kijken, het is donker, dus ik weet niet hoe laat is het eigenlijk. Daarna, ik heb mensen op straat gezien. Dus en een Franse speaker vrouw zegt, manger, manger [eten, eten] dat is de ene ding wat ik van haar begrijp. Toen ik heb samen met haar. Wij moesten in hele rijen om ontbijt te krijgen. Is bijna duizend mensen in dat asielzoekerscentrum. Op dat moment was heel veel [onduidelijk], Somalia van de oorlog, dat is de grote, dat ik moest aan de rijen te zitten. Dat of brood te halen, dat vind ik vreselijk, dat heb ik nooit meegemaakt. En daarna ook ik moet ergens beginnen, dus er moet iemand mij begeleiden, maar er was niemand, toevallig mensen. een man uit Sudan gaf mij rondleiding, waar moet, waar kan ik weet je, kleding wassen of zo, dat was fijn eigenlijk. En dan begin ik gewoon daar te leven en gelijk heb ik gevraagd als ik kan ergens werken. Dat was mijn eerste vraag. Liever in de bibliotheek. Ik mis ontzettend werken. Maar toevallig waren er grote magazijn, alle boeken, Amnesty Internationaal heeft gegeven, maar het was gewoon zonder, zonder iets op de grond. Dan heb ik een beetje, ten minste, Duitse of Nederlands, gewoon, heb ik het wel in een rijtje gezet. Dus dat was fijn voor mij dagbesteding.
[i] Hoe lang heb je dat daar gezeten?
[r] Dat heb ik gedaan 3 maanden. Na 3 maanden ben ik naar een asielzoekerscentrum, daar heb ik, daar heb ik een, een jaar, een een jaar. Toen ben ik terug gewezen naar asielzoekerscentrum Burgh-Haamstede. Dan heb ik een huisje gezocht, dan ben ik in Den Haag terecht gekomen. Dat is het eigenlijk.
[i] Dat is een lang verhaal, hè?
[r] Een lang verhaal is ook heel pijnlijk, maar kan ik niet nu, is het verhaal.
[i] Het is gebeurd.
[r] Ja
[i] En toen kwam je in en hoe begin je dan met Nederlands te leren?
[r] Nederland leren, toen ik was in asielzoekerscentrum, heb ik verteld. Engels gesproken. Ik heb nooit een vertaler gebruikt, gelukkig, ik spreek Engels met dokters of zo, dat is ook fijn, maar ja, begin kom jij wel in, in huis terecht, dan moet jij echt Nederlands spreken. Ik ken paar woorden in asielzoekerscentrum, al, toen ik kwam in Den Haag, ik moest inburgeringen. Ja, dan heb ik test gedaan, op school Mondriaan heet, maar daar daar toets gedaan. Niet voor Nederlandse taal, ze ze had toets gedaan voor intelligentie of zo, IQ, toen hebben zij mij verteld nu niveau 2, mensen die al een jaar eerder in Nederland, maar dat was ook echt. echt, ja als ik terug kijk, dat een of mijn probleem steeds heeft te maken met mijn taalachterstand. Want, ik heb de basis dingen niet weet. A, B, C, D in Nederland, hoe zinconstruction is. Ik heb dat niet in de goede manier beginnen. Toen was niveau 2 mensen dan die had al zien. Ik, ik, ik weet het niet hoe moet dat, ik moet ergens Nederlands spreken, of Nederlands schrijven. Steeds heeft invloed, om af te leren is zo moeilijk, want op dat moment ik heb het kwijt. Het was niet mijn niveau. Dat was de grote mis steeds invloed in mijn taal.
[i] En hoe is dat nu voor jou?
[r] Nu steeds ook, nu steeds voor mijn gevoel, ik kan niet goed Nederlands spreken, de grammatica. De construction, ik ben gewend om in Engels te spreken en dan soms ik gebruik zoals in Engels de grammatica. Maar gelukkig stuk bij stuk gaat beter, maar het is niet zoals ik wil het mijzelf beschrijven of dingen beschrijven. Maar toch wel, ik zou, ik ben nooit, ik durf wel om iets mee doen of zo. Ik zie het niet als als grote belemmering of handicap. Omdat ik heb een andere kwaliteit, ik durf wel en ik ga meedoen. Dus mensen soms zei, ja ze is echt wel, het is niet merkbaar, ja.
[i] En je bent dan in in Den Haag gekomen en heb je ook een verblijfsvergunning?
[r] Ja.
[i] Gekregen
[r] Klopt. Toen, toen ik was in Den Haag ik heb al in asielzoekerscentrum verblijfsvergunningen. Ik moet beginnen. Toen ik heb dat inburgeringen, 600 uur Nederlandse taal geleerd. En daarna was mijn plan, mijn dromen ook, gewoon, gewoon naar school te gaan, mijn sociologie bachelor afmaken. Maar toen ik heb gehoord, nee bij uitkering, je kan verder niet studeren. Het was een grote teleurstelling voor mij en ook werk te vinden in, ergens in bibliothecaris. is ook, ik heb geen ervaring in Nederland, toen begin ik gewoon van de lager niveau te beginnen, gewoon vrijwilligerswerk te doen in de bibliotheek. Ik heb in Den Haag eerste keer bij Vrijwilligerscentrale geweest. Ik heb een vacature gezien: documentalist. Toen ben ik daar heengegaan. Ik weet niet waar, nee nee nee nee mevrouw, u spreekt geen Nederland, dus u kunt dit niet. Maar ik ben mij zelf, het was Prins Claus Fonds. Ik ben zelf daar gegaan, ik zeg ik spreek Engels, ik wil iets dit werk doen. Dat is toevallig, het was een Engels afdeling documentatie. Dus ik heb 3 maanden daar documentatie gedaan en toen is op en toen was een bepaalde tijd schreef, toen moest je zo doen. Dan ging ook nog vrijwilligerswerk te zoeken. Toen heb ik in Gouda, een keer per week, dat is ook Engelse sprekend beetje bedrijf. Een keer per week in de bibliotheek gewoon ook documentatie werk te doen. Als puur dus echt, ja echte, meer Engelse materiaal. Toen blijkt, de, de ene die samen met mij werkt, gewerkt, die zegt, waarom ga je niet. Ze zegt oké, het is heel jammer, jij spreekt heel goed Nederlands nu en dan nog ook, het is nu alles is computerles, het zou mooi zijn als jij opleiding doen. In deze richting. Toen ik zeg ja, daar heb ik geen kans. ik mag niet voor de sociale dienst, zelfs niet vrijwilligerswerk, ik doe het gewoon stiekem. Ik moet werk zoeken gewoon betaalde baan, maar een keer per week ga ik daar. In tussen ik solliciteerde gewoon hard om alle werk te vinden. Zij zegt, tegen voor mij zegt, kijk maar, hij zoeken een school waar kan ik opleiding doen. En ja kan bij ons minimaal 3 dagen werken, als je wil een soort stageplek, wij betalen jou niet. Maar je kan bij ons werken. Toen moet hele grote geluk, ik heb niet zo, oké, toen ik moet toestemming vragen van de sociale dienst, dat mag dat studeren buiten uitkering, toen ben ik terug naar Den Haag, ja ik had er nog een plek. Vrijwilligerswerk een keer per week, maar nu zij wil graag meer 3 dagen per week doen en opleiding kosten betalen. Ik heb overal gezoekt, ik heb in Den Haag , heet Go, anderhalf jaar een opleiding voor bibliothecaris informatiedienstverlener. dat kost 3500,-. Die mensen Gouda, die willen dat betalen ook en ze willen ook stageplek geven. Toen ben ik terug gekomen naar sociale dienst, ik heb dit nieuws verteld, nee mevrouw dat mag niet. Ja, ten eerste jij werkt in Gouda, Gouda is niet gemeente Den Haag. Dat dat kan niet.
[i] Hoe ga jij met teleurstelling om [naam]?
[r] Ja, op dat moment, je, ik ik ben teleurgesteld, maar ik ben iemand daar, daar blijft niet hangen. Dus ga ik ander optie zoeken, ik, ik weet het niet, dan toen, ik zeg, wat dan? Zij zegt, ja, stel als jij in Den Haag werkt misschien, ga kijken. Toen ben ik 100 bibliotheken gezoekt, overal, kleine, grote, heb ik een sollicitatie gedaan om een stage. En toen heb ik het bij Ministerie of Buitenlandse Zaken in Den Haag, zij willen mij hebben, omdat ik spreek Engels en ik heb bibliothecaris ervaring. Prima, ben ik terug naar de sociale dienst, nou, ik heb nu in Den Haag, dus ze kunnen niks zeggen en zij betalen ook voor de opleiding niks. En in toekomst heb ik baan alvast, ik bedoel na anderhalf jaar. Ja dat is gelukkig na echt heel veel, is niet zo makkelijk maar, het is het is wel gelukt. Toen heb ik het. De opleidingformulier alles invult. Ik heb steeds bij mij thuis, dat was ik heb, in september kon niet, door de procedure, in februari wel, kan ik wel op school te zitten. Maar, ik krijg last van mijn ogen. Mijn ogen wordt moe, vooral als ze achter de computer, ik moest echt snel computer leren op dat moment, want de opleiding is in computer. in Ethiopië heb ik niet computer achtergrond. Bibliothecaris was op dat moment, in mijn tijd was gewoon manueel, met hand. Toen ik moet dit. Maar ik kijk wel iets een beetje raar in de computer. Dat is mijn ogen een beetje snel wordt moe. Toen ben ik naar huisarts gegaan, snel om te kijken als ik dat bril helpt. Ja huisarts stuurt naar mijn ziekenhuis en word ik onderzoek gegaan. Je wordt opereerd, ik zeg, maar in, hoe is dat, omdat in februari ik ga school beginnen, ik wil graag snel. Maar ik heb toen gevraagd hoe ziet de operatie? De operatie niet aan jouw ogen, het is jouw oogspieren. Want jouw ogen moe wordt, want jouw spieren is een beetje lui. Dus als jij kind was misschien zou met oefening, maar je bent nu niet kind meer, misschien met operatie kan wij corrigeren. En zij heb zo simpel verteld, in december, 17 december 2002 ben ik naar ziekenhuis gegaan. Zelfs ik heb gehoord gelijk na de operatie zou ik naar terug huis. Tuurlijk ik heb niemand in familie, ik ben ook alleen gegaan. Want zij hebben jou ogen die worden gedicht, ik dacht wordt hier ergens of zo. Ja ik heb de operatie gedaan, toen ben ik van ziekenhuis uit, ik kon niet zien, ik dacht, ik dacht: misschien door de bloed of zo. Nee, en toen heb ik taxi meegenomen, mijn huis was echt 5 minuten, 10 minuten lopen. Ben ik thuis gegaan, dag in dag, dag in dag, ik kan niet zien. Dus ik thuis, ik kan mijn spullen ook niet zien. Ik kan niet meer buiten, ik zie alles zo. Alle, ik kan niet, alleen ik kan zo zitten, dat is de ene ding kan ik zien, maar niet.. Dus, ik, ik moest na een maand voor controle komen, ik moet wachten, in tussen ben ik bij mijn huisarts geweest eigenlijk, omdat ik kan niet zien. Toen na een maand ben ik daar gezegd, ja de operatie, ehm, wat woord hij zei, de operatie was goed. Het is niet mis ge.., het is niet fout gegaan, is mis gegaan. Dus, ja, dan moest ik in de wachtlijst om voor hersteloperatie. Ik heb alleen maar geen zin, of om geen vertrouwen, om dezelfde dokter arts te opereren. Ik heb second opinion gevraagd, ben ik naar Rotterdam geweest, Erasmus. Ik heb 2003 geopereerd, 4 [2004] opereerd om die fout alles te herstellen. Twee keer, zo zwaar tijd, op dat moment ik spreek de taal ook niet goed, ik ken niet zoveel organisaties. Na de operatie ik moest gewoon mijn taxi mijzelf betalen, ik blijf, ik bestel eten van buiten, ik kan niet koken, ik kan niet boodschappen doen. Mijn opleiding is niet meer te doen, zo verdrietig, zo teleurstelling. Ja eindelijk ook 200.., tot 2014 is ook, het is niet echt, dit is niet goed. Dan moest ik nog third opinion vragen. Ik heb gehoord in Leiden is goede dokter. Toen de laatste operatie had ik in 2007 gedaan. Ik, ik blijf met beperking, maar is verbeterd. Al die dubbele zien en wazig. Maar mijn ogen echt wordt heel gevoelig van al die operatie, maar ook de coördinatie aan mijn ogen is steeds heel heel moeilijk, want zit vast. Mijn ogen bewegen niet zoveel, ik moet bewegen met mijn lichaam. Dat geeft zoveel pijn, lichamelijk pijn. En verder ja, daarna heb ik wel de sociale dienst misschien ander opleiding te doen, dat mocht niet. Ik ben toen heel eigenwijs geweest, ik heb zelf opleiding in voor sociale dienstverlening, heb ik bij Holland, InHolland, daar ben ik, toen ben ik 3 maanden daar gezeten. Ik mag niet voor de sociale dienst, dus ik moet af, uit, van school. Ja helaas, daarna zoeken allerlei mogelijkheden. mijzelf te ontwikkelen, dan heb ik zoveel, ja vanaf 2007 na de laatste operatie, 2008 eigenlijk. Ik heb de eerste betaalde baan, bij GGD Den Haag.
[i] Hoe was dat?
[r] Dat is de ene gelukkigste moment dat in Nederland, omdat dat mijn ogen steeds gevoelig, ik word verplaatst bij kringloopwinkel en in de, hoe is dat? In leiden. industrieterrein, ik herinner dat ik 5 uur opstaan, moet ik 7 uur daar zijn. Mijn ogen kan nu niet goed zien in de kledingmagazijn, dat is de werk dat ze mij hebben gevonden.
[i] Wat voor werk?
[r] In H&M kleding magazijn, moet sorteren kleding. Alfabet op de juiste plek. Maar toen mijn ogen was ontstoken, ik kan nu niet zien door de stof. Toen de sociale dienst zei, het is jouw laatste kans, je kan, je krijgt niet meer uitkering, dus ik was zonder uitkering. gezeten voor paar, paar keer. En maar als uiteindelijk ik moet betaalde baan vinden ergens van die situatie en al. Mijn ogen was nog steeds was niet goed. Maar ik heb de eerste baan, betaalde baan bij GGD Den Haag. De reden was ook, ik heb vrijwilligerswerk gedaan voor GGD Den Haag en ik heb informatie over meisjesbesnijdenis voorlichting, daardoor heb ik wel een contract. Maar ik was aangenomen voor tijdelijk project intercultural projectmedewerker, voor Afrikaans, ik geef advies voor de medewerkers, hoe zij kan bereiken Afrikaans, ook hoe zij omgaan met Afrika. Dus die was 1 jaar project.
[i] Vond je dat leuk om te doen dat werk?
[r] Ja, ten eerste dat is echte betaalde baan, de vrijheid, ik hoef niet dwingen, de werk die wil ik niet doen. Dat maakt mijn gezondheid. Ja dat is goed en ten tweede ook de eerste keer contact met Nederlanders, weet je, collega’s, gewoon de cultuur van Nederland samen te werken, dat is ook goeie ervaring geweest. En de derde is ook, tuurlijk, het zit ook [onverstaanbaar] weer, betaalde baan. Dat heb ik opbouwd. Als voor geld, is niet zoveel verschil, is drie euro meer dan uitkering, maar de vrijheid en de beroep en de contact met mijn collega’s. Ja, fijn.
[i] Wat vind jij het allerbelangrijkste? Nu op dit moment, of op dat moment.
[r] Steeds ook, ik vind het belangrijkste om zelfstandig te zijn. Dat is de belangrijkste in mijn leven.
[i] Wat betekent dat voor jou?
[r] Kijk, ik, ik ben nooit afhankelijk geweest, dus je, je komt terecht in jouw leven dat je bent afhankelijk. Dat is gewoon echt moeilijk. te accepteren. maakt niet uit, accepteren ook, maar je hebt ook een plicht, je moet doen wat je wil niet of je kan niet. Omdat jij krijgt uitkering. Je voelt machteloos, jouw zelfwaardering is moeilijk, je voelt schuldig dat je kan jezelf niet. Ja niet, je hebt wel opleiding gedaan, alles achter je laten en kom jij in andere situatie, een ander land, vooral is ook een complicatie met mijn ogen, ze heeft enorm invloed met mijn leven. Ja, en daarvoor heb ik ook. die traumaverwerking. Ik heb in alles stapje, maar toch soms dan kan je niet verder. Je wordt beperkt, dat geeft machteloos, het moment als jij werk, als jij betaalde baan, ten eerste de zelfstandigheid en de ruimte en de vrijheid, ja, dat geeft heel fijn gevoel.
[i] Is vrijheid belangrijk?
[r] Ja, voor mij dat is de belangrijkste, daarom ben ik ook hier. Waarin we iets van meningsverschil, of wat, wat is het, dat vrijheid is de belangrijkste ding en zelfstandig.
[i] Hoe zou je vrijheid voor jouzelf definiëren?
[r] Definiëren. Voor mijzelf vrijheid definiëren dat eh, in, in de kleine, in de kleine, niet als politieks of zo , maar gewoon, gewoon als jij vraagt mij nu op deze moment, dat ik niet afhankelijk van iemand. Iemand niet bepalen mijn leven, dagelijks leven, wat moet ik doen? Wat moet, dat dat, nog, weet je dat begin van mij nog dichterbij, tuurlijk. Er is heel veel als wij praat vrijheid, maar voor mij vrijheid de ruimte krijg wat ik wil doen. De ruimte krijg dat ik niet, niet alles, maar ten minste dat niet iemand anders beïnvloed. Dat, dat is het belangrijkst.
[i] Ik had een vraag, dat, toen ik jouw gegevens ging lezen en dacht ik, wat betekent kracht voor jou? Innerlijke kracht
[r] Innerlijkheid. Voor mij, ja mijn leven heeft zoveel tegenslaan in mijn leven. ik heb een, ik heb geen echte makkelijk leven. Dus, altijd vallen opstaan. Dus ik weet dat, ik heb kracht nodig om nog, nog meer opstaan. Dan dat is de kracht wat denk ik heb ik. Soms ook ik zie het van andere mensen als inspiratie.
[i] Zoals wie, wie is jouw grootste inspiratie?
[r] Uhm. Weet je als ik als ik in mijn land zien, voorbeeld mijn tante was mijn inspiratie, zij is zusje van mijn vader. Het is een echte vrouw, achteraf weet ik, toen ben ik in Nederland bent, ik heb leiderschapscursus gedaan in Amsterdam. Toen zij vroeg mij, wie denk jou, wie denk jij in jouw familiekring die, die jij lijkt? Toen weet je ik moet iemand zoeken die, wie, wie is nou nou in mijn dus inspiratie. Toen heb ik het haar ook interview voor zij gaat dood gelukkig, hoe haar leven was. Zij was dwingend getrouwd, zonder had had zij wil. De man die wil trouwen toen was in Ethiopië, tuurlijk op dat moment. En toen zij is gescheiden, toen zij is gevlucht naar andere stad. Zij is getrouwd een man die echt rijk is en gewoon administrator, gewoon bekend in de, in de omgeving, maar omdat zij zoveel ambitieert. zij wil niet dat soort leven, zij wil zelf iets doen, zelf verdienen. Toen zij is gescheiden en had ze nog een bar/restaurant geopend. In dat tijd hè, bedoel ik, nou, zij is niet meer helaas, dat is misschien 16 jaar geleden. 15 jaar geleden, en al die, weet je, al haar, ook dat moment bedoel ik, toen was op dat moment en de omgeving, waar komt het vandaan. Ook gewoon echt, niet, zij was nooit. ook naar universiteit of school of zoiets geweest. Maar zij zegde oh als ik maar, als ik maar ben ik op school geweest zei ze 1 keer. Zoveel dingen zitten in mijn hoofd maar helaas. Weet je, ik ben niet op school geweest, dus, dat soort dingen wat zij zegt voor mij, dat iemand moet ontwikkelen, je moet doorzetten en zij wil niet afhankelijk van iemand, zij wil niet ook gewoon huisvrouw, zij wil gewoon graag zelf daar dingen doen. Dus dat denk ik dat. In Nederland, oudere mensen vooral, die zijn voor mij inspiratie en hoe zij zich al van hun landen, weet je op straat als ik loop, zij gaat, alles gewoon weet je in de haar in de controle. Ik ja, dat dat weet je dat geef jou, ja ik ook, sowieso, ik hoor hier bij en dit mensen ook, als ik zie die mensen ook, ik krijg ook inspiratie. De ander is ook die buitenlanders vooral, net als ik, gewoon gevlucht hier gekomen. Hoe moeilijk is de leven gewoon een ander land worden, maar toch wel een kracht, weet je, met z’n kinderen opvoeden, andere taal leren. Hoe hoe hoe dat is. Dus ik krijg ook daar ook inspiratie eigenlijk, uit allerlei bronnen.
[i] Je doet veel in de in de wijk en ook met Ethiopische gemeenschap of de Afrikaanse gemeenschap?
[r] We hebben een stichting, ik ben voorzitter en ook oprichter. Toen ik had gezien daar, ik doe heel veel mijzelf, vrijwilligerswerk, later ik had besloten misschien als ik een stichting opricht, misschien zal nog meer kan bereiken. Toen, bepaalde doelen hebben wij de stichting opricht 2008, heet stichting Gobez. Heeft de doelstelling intercultural activiteit organiseren. Ook gezondheidsvoorlichting, vooral taboe onderwerpen bespreekbaar maken.
[i] Wat zijn taboe onderwerpen dan?
[r] Zoals meisjesbesnijdenis, huiselijk geweld. Die zijn meer..
[i] Voor de Ethiopische gemeenschap bedoel je?
[r] Niet alleen voor de Ethiopische eigenlijk, het is voor, voor Nederland vaak. Sowieso dit voorlichting geef ik niet alleen voor de Ethiopische, maar ook voor andere migranten, huiselijk geweld bijvoorbeeld, meisjesbesnijdenis is specifiek Afrikaans. Niet alle Afrikanen, alleen 20, 29 landen die meisjesbesnijdenis voorkomt. Want Ethiopië is onder andere een land van meisjesbesnijdenis die ook voorkomt. Het is, het is, het is zo grappig hoe ben ik ook betrokken in dit meisjesbesnijdenis voorlichting? Ik ben 2007 in conference geweest, ik was uitgenodigd via vluchtelingenwerk. Ik heb helemaal geen idee, in Rotterdam, ben ik daar geweest. En toen was zero-tolerantie, het is 6 februari, het is jaarlijks wordt in Nederland gevierd tegen meisjesbesnijdenis. En daar, ik zie toen ik zat tussen Nederlanders een vrouw en er komt een presentatie over meisjesbesnijdenis, een film. En toen ik heb dat gezien, het was Ethiopische meneer die uit Ethiopia wordt uitgenodigd als presentatie moet geven. Toen ik in Ethiopia was, toen ik weet dat meisje, meisjes was besnijden, maar het was niet en issue dat je hoort en ziet iets, het is gewoon als normaal ding gebeurd. Maar ik heb nooit ook in mijn ogen gezien dit gebeurtenis. Dus toen ik heb een film gezien, ik vind zo vreselijk. Later, nee toen aan op dat moment als Soedanisch, Somalische vrouw bijna aan de tranen, zo traumatised. Ik, ik ook, zo’n, ik zat ook zo te kijken, naast mij Nederlanders vooral, zei, waar kom jij vandaan? Van Ethiopië had ik zegt, oh, jullie zijn de moeilijkste mensen te vinden. Dus, hoezo? Ja vereniging in Den Haag zoekt Ethiopische mensen om training te geven en voorlichting te geven omdat jullie land ook meisjesbesnijdenis en nog de risico landen. We hebben een pilot project. Ik wil het wel doen! Toen zijn we in de pauze naar hem collega, introduceer, en dus ik kende vrijdag, maandag ben ik naar GGD Den Haag, toen ik heb het gehoord dat ik krijg training als [onverstaanbaar] persoon, meisjesbesnijdenis, ja voorlichting geven voor de Ethiopische gemeenschap. Toen ben ik ander collega gezoekt. En wij waren in een hoekje een training en voorlichting voor meisjesbesnijdenis voor de Ethiopische groep te geven. Ja, tot vandaag doe ik vrijwilligerswerk ook. Ik zit soms samen met GGD Den Haag onder andere
[i] En wat voor ander soort vrijwilligerswerk doe je momenteel?
[r] Ik heb zoveel vrijwilligerswerk gedaan. Vooral elke project wordt in Den Haag bijvoorbeeld beginnen, wordt ik gevraagd. Vooral als het participatie is. Nou, ik weet niet, het is toch omdat het is zoveel, ik kan zeggen beter nu wat ik doe. Door de stichting het is vrijwilligerswerk, waar kan zij voorlichtingsbijeenkomst is, we gaan ook bij mensen huis bezoek, nieuwkomers begeleiden. Vaak ook je wordt uitgenodigd bijeenkomst te wonen, dat is puur voor de stichting. Maar dat de meeste is in Den Haag. Ik woon sinds 2008 in Leidschendam. Tuurlijk ik, ik woon hier dan ik heb een gevoel gekregen. dat moet ik hier iets ook bijdragen. Toen begin ik, Leidschendam is een hele kleine dorp, Nederlands dorp. Is heel anders Den Haag, het is niet multicultral. Ik moet eventjes, even wennen, mijn weg te vinden. Toen ben ik in de bibliotheek geweest, ik wil Ethiopische koffie ceremonie doen, dat heb ik in Den Haag ook gedaan. Van koffie tijd voor ontmoeting. Als ik niet in de bibliothecaris werken, ik mis bibliotheek mij vaak. Dan ga ik vaak naar bibliotheek. Maar ik wil iets doen in de bibliotheek, dus dat is mijn echte, mijn eerste, mijn eerste plicht daar wil iets doen. Toen heb ik in Den Haag in de wijkbibliotheek gedaan, nou kom ik in Leidschendam gevraagd. Toeval, toevallig na 1 jaar zij hebben mij uitgenodigd, het was maand van geschiedenis en thema, er wordt presented over Nederlands geschiedenis. Ik mag over Ethiopische geschiedenis presentatie geven. Dus ik heb daar een kleine exposition en koffie ceremonie gedaan. Toen begin in de wijk een beetje te participeren, dat was niet genoeg, later heb ik ook met in de stichting heb ik bijeenkomst organiseren, eten, onder andere koffie ceremonie. Maar dat ook, ik heb een gevoel dat is, dat is, ja dat is ook steeds. ik wil hier ook concentreren, waar ik ga wonen, vaak ben ik in Den Haag. en vorig jaar, een vrouwendag, kwam een meisje bij mijn huis, niet meisje, opbouwmedewerker. Zij zoekt vrouwen over een droom, een droom. Zij verzamelt dromen van vrouwen. Dus die, die meisje die werkt in Leidschendam, die verzamelt dromen die kan andere vrouwen inspireren voor de vrouwendag. Oké, en ik ken haar niet, zij komt bij mij net als jou mij interviewen. En zij vroeg mij over mijn dromen. Dromen die waargemaakt, dromen niet. En misschien ook die dromen waargemaakt of niet. Toen ik heb al de grote dromen verteld, dat zou ik maatschappelijk werkster willen worden, graag vaste betaalde baan hebben onder andere. Maar later ik heb haar gezegd als ik geld heeft, als ik de taal goed spreek. als ik het ruimte heeft, wil graag theater spelen. En toen vroeg mij welk soort theater? Nou en theater, gewoon mensens leven, zelfs inclusief van mijzelf, zijn verschillende thema. Ik zie in deze wijk, [onverstaanbaar], misschien iets mensen in contact brengen. Toen, ja toen zij was een beetje stil en de later na twee maanden, zij had mij uitgenodigd voor gesprek. Waarom zou jij niet nu de theatervoorstelling? Ik zei op dit moment mijn prioriteit werk te zoeken en de taal ook te leren en dat, dat is ook en heb ik geen geld om de theater te leren, weet je zo. Oké, stel als ik jou de kans wil geven nu? Weet je, theater ga je maken, dan kan je zien in dit wijk, iets dat kan wij doen. Ja toen ik heb gezegd, ik heb bepaald idee, bepaalde thema uitgegeven. Eigenlijk graag op een manier mensens leven hun verhaal gewoon te spelen. Het is pijnlijk soms, mensen ook zij zien het niet als ik heb nu mijn verhaal vertel, het kan ook 24 uur, maar het is toch lastig voor de mensen misschien theater. Toen heb ik bij de gemeente gevraagd, het project, zij hebben een project gemaakt. En ja, dat wordt nu theater. Steeds ik speel de theater.
[i] Je speelt in een theatervoorstelling?
[r] Ja, klopt.
[i] En hoe heet de theater
[r] Ongehoord. Ja, Ongehoord. Ongehoord ja bestond als de 9 spelers. ik ben een van de spelers, eigenlijk initiatiefnemer. Het was vorige jaar juni 4 keer in Leidschendam te zien, maar het was uitverkocht. Ze gaan ook nu weer 25, 26, vandaag wordt ook gespeeld. Dus straks, ik speel ook in de. in theater.
[i] Vind je het leuk spelen voor een publiek?
[r] Ja, het is leuk, want de proces was zwaar want het is persoonlijk verhaal. Dat is al herinnering, al de pijn, het is gewoon echt verhaal, echt levensverhaal. het was wel echt zwaar proces geweest, maar nu begin ik aan het genieten. Dus echte leuk en aan de compliment krijgt van andere mensen en nog ook heeft beweging meegebracht. Voorbeeld voor handicap was niet lief. juiste bibliotheek, door de theater is nu lift is ook gemaakt en de gemeente dit heeft gesponsord, gesubsideerd, nog een keer voor ambtenaars te zien. Dus dat wel effect heeft, niet alleen genieten, maar heeft wel beweging. Dus ik ben een of de Leidschendammers, dus.
[i] Ben je bekend hier hier in de buurt? Herkennen mensen jou van de toneel?
[r] Voor de toneel. Nee, sommige mensen kennen mij, maar ik heb eerder met boeken gewerkt. bij Prinsenhof. Nog ook een tijdschrift dit maand ook nog ik word interview. Volgens mij langzaam mensen kunnen mij kennen leren.
[i] Leuk.
[r] Ja.
[i] En voor wat voor publiek vind je het leukst om te spelen? Gewoon mensen van de wijk, of, ja, voor welke mensen spelen jullie vaak?
[r] Klopt. Ja, eigenlijk de publiek is divers. Ik vind het ook leuk dat voor echte divers publiek te gaan, ik heb zelf ook heel veel mensen uitgenodigd. Wil graag nieuwkomers, vluchtelingen, maar ook gewoon blank Nederlanders, hoe zij denken over vluchtelingen of migranten, over handicapte mensen, gewoon beoordeling heeft van iemand. Of mensen in een hoekje laten staan. Maar welk, welk situatie van de mensen zij begrijpen niet, waarom, waarom ben ik blijf zo achter staan. Of maakt niet uit wat [onverstaanbaar] is, dus in Leidschendam is een beetje, dit Prinshof heet de wijk, de meeste buitenlanders wonen. Dus niet zoveel interactie met Nederlanders. Juist de theater was fijn omdat veel Nederlanders er waren in de voorstelling. Dus die had beetje begrip voor de mensenleven hoe is het. Maar is ook voor iedereen vindt het leuk, dat theater laten zien en iedereen vindt het ook, gewoon weetje, gewoon echt, sommigen zijn huilen, sommigen zijn huilen, het is heel emotioneel. Met heel veel mensen wordt emotional door de theater, maar is ook later zei ze [?]
[i] Hoe ga jij daar mee om als jij ziet, je bent aan het spelen en je ziet mensen emotioneel worden, huilen, lachen, wat doet dat met jou tijdens het spelen?
[r] Klopt. Ja, nu ben ik over, over gekomen, hoe hoe heet nou? Ik was zelf ook in de emotion, vaak. Dus ik ben aan het werken mijn eigen, ik zit ook nog in mijn, mijn emotie, maar gelukkig nu is minder. Ik, ik speel gewoon.
[i] Je speelt jezelf?
[r] Ja, ik speel mijzelf en mijn verhaal. Een stuk van wat ik heb jou hier verteld, komt terug naar de theater ook. Ik speel mijn eigen verhaal. Ieder spelers, ook spelen, speelt eigen verhaal, echte verhaal. Want zo komt ook instanties, weet je, die samenwerkorganisaties soms ja, het is verschil. Mij, mij, mijn pad is meer over, over ik. om, over mij, dat is ook of mijn dromen geweest. Dat theatervoorstelling te maken. nou, dat, dit is nu waargemaakt, dat is echt fantastisch. Dat iemand je horen, al die misschien jouw droom, dat is een of mijn succes. een of, een of mijn bijdragen eigenlijk voor Leidschendam.
[i] Hé, en je komt ook, je werkt ook in Utrecht?
[r] Nu op dit moment.
[i] Wat was, wanneer was de eerste keer dat je in Utrecht komt?
[r] Ik was echte toevallig is Utrecht. Utrecht. vanaf 2007 ben ik vaak in Utrecht, die meisjesbesnijdenis voorlichting opleiding, het was in Utrecht. En dan heb ik voorlichter opleiding voor huiselijk geweld, dat was ook in Utrecht. Het heet Pharos, een organisatie voor migranten en vluchtelingen, vluchtelingen. Over gezondheid, kennis en expertisecentrum. Daar vaak zij heb cursus en zij heb opleiding voor voorlichter. Vanaf 2007. ben ik heel avond, maar 2011 heb ik ook baan daar, mijn tweede betaalde baan was in Utrecht, bij GGD Utrecht. Dus, ik heb echt een bijzondere band nu ook met Utrecht.
[i] Wat vind je, wat is je eerste indruk als je in Utrecht bent? Wat valt je op?
[r] Natuurlijk vaak was gewoon even gaan, even terug, maar daarna ben ik meer. weet je, meer meer in de stad. Ja ik vind dit gewoon, de winkel, de de winkelcentrum na Centraal Station, Hoog Catharijne, dat vind ik dus ook een apart.
[i] Waarom?
[r] Daar loop jij zonder. Ja, daar loop je zonder regen of niet net als in Den Haag, gewoon binnen, het is fijn daar binnen te lopen. Als je daar uitloopt, de Oude Gracht, ik weet het niet, ik vind die zo mooi. Ik krijg daar gewoon ander gevoel.
[i] Kan je dat gevoel beschrijven?
[r] Weet je, qua van de drukte dan zit jij beneden. Ik weet het niet, een, een soort, een soort. binding, weetje, gewoon daar als ik daar zit, gewoon.
[i] een binding met.
[r] Een binding gewoon voor mijzelf of bepaald tussen een water en bepaald twee muren, dat je wil, weet je gewoon een soort grens. Dan kan meer bij mijzelf zijn en ook genieten wat, wat hier. Ik houd van water, ik ben, ik kom, ik ben opgroeid naast water, Nijl en die grote meer. Water zo geeft mij meer rust. Maar is het ook, is anders, Nederland is heel vla, plat. weet je dan dan dan krijg je gevoel van ergens een grens. In Afrika is meer bergen en meer ander landschap. Maar in dat beetje iets beneden kan je hoog kijken, weet je, misschien dat! Ik weet niet, het heeft wel fijn gevoel. Rust en is anders, dat dat vind ik, ja daar daar wil graag gaan. En daarnaast ook Ethiopische restaurant, haha, tuurlijk. En ga ik heel af en toe als ik de behoefte heeft in Ethiopisch eten. Het is gewoon echt 2 minuten lopen naar de Oude Gracht.
[i] Ken je veel Ethiopiërs in Utrecht?
[r] Nu door mijn werk eerder. Ik heb het, ik heb gewerkt bij GGD Den Haag voor bepaald onderwerp van de meisjesbesnijdenis, dat is niet voor specifiek voor de Ethiopische, van de hele Afrikaans. Dus op dat moment ik heb de mensen kennen leren. Op dit moment via via. Nu ik ben meer Ethiopische mensen daar kennen leren voor mijn werk.
[i] Is dat prettig voor jou om meer Ethiopiërs te leren, leren kennen? in Utrecht?
[r] Ja, ja zeker. Het is, het is wel leuk en onder andere is ook, ik heb het wel in tussen tijd gezien, voorbeeld in Den Haag zijn Ethiopiërs. ze zijn makkelijk te vinden, want we hebben een stichting, we hebben de netwerk en weet je als ik ze in Utrecht, het is echt moeilijk mensen gauw te vinden. Ik heb geleerd hoe belangrijk die zelforganisatie bijdragen van. zeg maar mensen te participeren hier. Wegen, ergens weg te vinden.
[i] Is dat anders in Utrecht dan in Den Haag?
[r] Ja, ja.
[i] Wat is er dan anders?
[r] In Den Haag als ik Ethiopische mensen wil vinden. Nu kan je mij vragen gelijkertijd ik kan 10 mensen naar jouw telefoonnummer geven.
[i] Ja.
[r] Gewoon waar ik ben van mijn activiteit, zij komen vaak, we hadden de contact. Maar in Utrecht, de, je vraagt 1 persoon. Je kan niet gewoon die telefoonnummer zo krijgen. En die mensen ook, die zijn ook niet gewend denk ik bijeenkomst, gewoon bijeenkomst te wonen, dus.
[i] En en denk je dat dat te maken heeft met de stad zelf, met Utrecht zelf?
[r] Nee. Juist omdat er veel centrale punten daar voor de Ethiopiërs zelf. Ethiopiërs bij elkaar te komen, iets activiteits te doen, ook en en organisatie die mensen bij elkaar verzamelen. Je kan hier niet terecht ergens. die mensen te vinden. Waar kan je mensen, op straat? Dat is toch moeilijk. Ja.
[i] En hoe heb je dat dan gedaan, want je komt in Utrecht voor de cursussen en de voorlichting te geven en de scholing, He? dat is nu de professionele kant.
[r] Ja, ja.
[i] En vanuit die professionele kant, hoe kom je nou met die mensen, met de Ethiopiërs die in Utrecht wonen in aanmerking?
[r] Ja.
[i] Hoe doe je dat?
[r] Bedoel van eerder werk of wat …
[i] Ja, van toen en nu?
[r] Toen, ja. Toen toen toen, toen was 2011. Ik moest van best voor Afrikaans van ander Afrikaanse landen ook moest werken. Het is toch grappig de ander Afrika landen heeft en stichting, of een kerk, waar kan ik echt terecht gaan. Maar voor de Ethiopische waren niks.
[i] En welke andere Afrikaanse landen?
[r] Somalia, Togo. Ghana, Burkina Faso en Guinee, ja, daar zijn wel, en Eritrees en Ethiopische waren de enige die niet een stichting dus, eigenlijk ik heb mensen gezoekt ook op straat. Op de restaurant, of Burger King, bij station staan om mensen ook ontmoeten. Gewoon zo, maar later, ik ben nog naar de kerk geweest en.
[i] Er is een Ethiopische kerk in Utrecht?
[r] Nee, er was een soort festival, kerkdienst gewoon, ik heb het gehoord, er was een keertje fundraising voor de kerk, het was toevallig in Utrecht organiseerd. Toen ben ik daar, heb ik via via met mensen contact daarvoor, toen de GGD heeft gesponsord, de zalenhuur en onder andere ook van de mensen te eten. Dat heeft, de project heeft weer ruimte, geld, dat te doen, omdat zo moeilijk, moeilijk onderwerp. Dan moet jij aanpassen, bij de mensen, bij de cultuur.
[i] En wat was het onderwerp dan?
[r] Meisjesbesnijdenis. Het was een pijnlijk project voor GGD Utrecht. Niet alleen Utrecht, zes steden, maar Utrecht heeft moeilijk dit pijnlijk project te doen, ze hebben weinig ook gedaan, drie jaar hebt zij geld, maar zij zoekt iemand dit te doen, toen was ik heb aangenomen, en voor mij was Utrecht eigenlijk nieuw. Bij de Ethio.., de Ethiopische was de moeilijkste groep bereiken op dat moment voor mij. Want er, het was ergens heen, geen centraal punt daar mensen kan vragen. Maar uiteindelijk het is wel gelukt. Door, door een bijeenkomst, gewoon van hun zelf te sponsoren, tijdens dat bijeenkomst, het was wel landelijk mensen dag, er komen natuurlijk 100 mensen, toen we hebben daar voorlichting gegeven.
[i] Hé, voorlichting dat is dus heel specifiek hè.
[r] Meisjesbesnijdenis, ja.
[i] Specifiek thema, vak.
[r] Klopt.
[i] Hoe, kan je daar iets over vertellen, bijvoorbeeld, ik heb nog nooit voorlichting gegeven over iets, hoe doe je dat voorlichting geven?
[r] Voorlichting is een informatie. er zijn verschillende manieren voorlichting te geven, afhankelijk de thema. Je moet een bepaald, bepaalde normen weten. De groep, hoe de groepsdynamiek is. Wat cultuur past bij de groep, voorbeeld ja, als ik naar Ethiopische kerk ga, ik moet echt aankleden zoals bij mensen. Of als ik moskee ga, dan moet ik ook een soort hoofddoek zo hebben, je moet je aanpassen. Taal is ook belangrijk, je, ik heb een meestal eigen taal voorlichting gegeven voor de Ethiopiërs. Als voor ander Afrikaans of ik moet aanpassen als mensen Engels spreken in Nederland. Maar wat belangrijkste ook kennis over de onderwerp ook.
[i] Maar hoe ga je dan zo’n moeilijk, pijnlijke thema in de gemeenschap brengen, hoe doe je dat?
[r] Ja, je je gebruikt allerlei manieren, modellen, voorbeeld. Als ik mensen zeggen houd van muziek voorbeeld, kan je muziek gebruiken die dag tijdens de voorlichting. Als ik mensen, doet gezelligheid, voorbeeld huiskamerbijeenkomst heeft, wij gebruiken Ethiopische koffie ceremonie. Ik, ik gebruik vaak dat mensen beetje losser en eigen zelf te zijn. Dus je past bij de groep, soms van de cultuur of wat wat maakt het, beetje meer vertrouwig, je je moet het ook kiezen. Wanneer vinden mensen gewoon voor vrij. Bijvoorbeeld ik geef voorlichting af en toe alleen voor vrouw, soms voor de jongeren apart. Jongeren die geboren of opgroeid is heel anders, dan, dan wij, later naar Nederland gekomen. Bij mannen, soms als je het gevoel krijgt, nu is het bespreekbaar, dan ga je gemengd, gemengd, ik bedoel samen, gezamenlijk voorlichting geven. Dus, het is niet alleen kennis, maar je moet ook over echt over de groep. En ook, je moet zo flexibel zijn.
[i] Kan je een voorbeeld geven van flexibel zijn?
[r] Voorbeeld, professionals, zij willen alleen werken vanaf 8 tot 6, voorbeeld hè, een werkdag. Ik ben flexibel op als ik de groep zondag of zaterdag, dan ga ik die voorlichting aanpassen bij hen welke tijden past. Dat is ook een flexibiliteit en de tweede is, ik kijk ook wat zij hebben nog meer nodig. Soms is niet mijn taak, maar soms zij komen met andere problemen. Dan moet je de mensen helpen in geval dat de voorlichting gaat, met soms kinder oppas, moet je regelen, van hen ook, soms ook ja bepaald evenement voorbeeld wij kan gebruiken, voorbeeld Moederdag. Maar geen kleine cadeautje voor Moederdag, dan wij spreken over moederschap. Weet je, je moet creatief zijn en elke moment ja, die mensen hun zin te krijgen dat voorlichting te krijgen of dat bespreekbaar te maken. Dat is de flexibiliteit, het is geen echt standaard, standaard, de ja zoals professionals. Het is niet om van hen, zij moet zo komen, dat werkt niet, die mensen zijn nog niet, die zijn de proces, dus je bent bezig ook, een mis de proces, soms moet je aanpassen, vaak. bij de bij de groep voorbeeld, paar paar mensen die kan wel met powerpointpresentatie omgaan, soms die moeten sheets in eigen taal, ja dat bedoel ik.
[i] Wat vind je het leukst aan dit werk?
[r] Ik ik ik wat ik vind ik leukst is dat, ik vind het zo leuk om te leren, ik vind iets leuk zelf ook nieuw dingen te leren, maar dingen te horen. Bewust te worden, dat wil graag ook overdragen aan de anderen. Kennis overdragen, dat dat vind ik de mooiste.
[i] Ja?
[r] Ja. Ik ik weet niet misschien van mijn oude vak ook, is bibliothecaris, je geeft maar informatie voor mensen of zo . Steeds ik vind dit of boeiend, dat kennis overdragen.
[i] Dat doe je graag? Met bij, bij de Ethiopische gemeenschap, maar ook bij de Afrikaanse.
[r] Bij iedereen!
[i] bij iedereen.
[r] Bij iedereen, voorbeeld bij Nederlanders over Ethiopiër voorbeeld, ze hebben heel weinig informatie over Ethiopiërs, ze hebben alleen maar over oorlog. honger, maar buiten dat is echt fascinerend land, heel veel geschiedenis, cultuur en dat geeft ook workshops, lezing, soms koffie ceremonie organiseren. Maar is ook informatie over, gewoon facts, weet je reisinformatie.
[i] Je hebt ook een eigen bedrijf hè?
[r] Op dit moment ik ben bezig met mijn eigen bedrijf op te zetten, ik ben aan de beginfase aan het oefenen. Daar wil graag onder andere de voorlichting sowieso, voorlichting geven. Ook informatie over Ethiopië, of workshop, of lezing, wil graag dat geven. Daarnaast ook af en toe wordt bepaalde project net als nu BMP heeft veel werk, omdat Ethiopisch bent, Ethiopische achtergrond. Daar ben ik nu bezig met dit en dat komt misschien komt wie weet ander onderzoek, dus ik, ik kijk, maar zoveel mensen ook en tegenwoordig, zij gaat naar Ethiopië om daar, daar te werken, te leven. Maar die zijn ook heel adoption ouders, als die het behoefte heeft dan ga ik wel, ja informatie geven. Ik, ik gebruik het, cultuur is als instrument. Instrument van integratie, de motor van intergratie, voor mij, ik ben in Nederland. Heel veel gebruik, Ethiopische cultuur, ten eerste een middel van mij in contact brengen aan de mensen.
[i] De Ethiopische cultuur?
[r] Ja.
[i] Kun je, ik weet niks over de Ethiopische cultuur, wat gebruik je van de Ethiopische cultuur om die integratie. teweeg te stellen, tot stand te brengen. Kan je daar een voorbeeld van geven.
[r] In mijn manier, bij mij zelf, wat heb ik gedaan toen ik kwam hier in Nederland, gewoon gewoon mensen, gewoon gewoon contact te nemen. je bent nieuw. En het is niet gebruik dat ik toen heen gaat bij iemand, hallo en kom koffie drinken, dat werkt niet. Er moet iets van mijzelf komen naar een contact tussen de mensen komen. En toen begin ik bij mijn buren om te vragen koffie bij mij te drinken. Dus in Ethiopië is gewoon dagelijks normaal vinden om met jouw buren koffie drinken, maar in Nederland is gewoon niet de afspraak. Of zelfs, ja, zelfs is niet. Dus toen begin ik bij buren, soms lukt niet, duurt het misschien jaren, maanden, samen met de buren koffie drinken. Maar daar buiten, ik wil in de wijkcentrum ook Nederlandse mensen in contact komen. En de ene manier op dat moment, ik moet gebruiken wat ik heb, mensen van gevoel, als je heeft, je bent welkom, als ik maar wil wil wil wil, dan veel minder welkom. Dat is gewoon internationale standaard. Dus, als ik heb ik vertellen te laten zien wat van Nederlanden mensen vinden mooi, het is heel open staan van nieuwe dingen te weten of te vragen, ze zijn nieuwsgierig. Toen begin dan vrienden maken. Toen heb ik het contact met mensen daar leer ik van, hè, ook dit is van integratie, je hoeft niet van een kant te komen van mijn gevoel, juist omdat die cultuur die gastvrijheid van die Ethiopische cultuur voorbeeld mensen laten eten, laten koffie drinken, gewoon weet je, het is gewoon zo simpel dingen. Of kleding, nu ook, wat ik heb is Ethiopische kleding eigenlijk, als ik ergens gaan, festival, dan haal ik Ethiopisch. En mensen zij gaan gauw mij spreken, waar kom jij vandaan, wat is, wat is this? Dan ga jij interactie met mensen. Zoiets. En gauw, ook Ethiopische mensen, natuurlijk, iedereen is trots. Wat, wat heeft iets positiefs, die kan ik extra stimulerend zijn naar de ander brengen, dus dat gebruik, het is, het is een, ja een soort instrument eigenlijk. Die, die dingen die, wat heb ik meegenomen uit mijn land, de goeie cultuur dat bewaar ik het, de slechte traditional zoals meisjesbesnijden, dat wil graag dat ook bespreekbaar maken. Ja, dat is het zo.
[i] De contact met mensen is belangrijk hè, voor jou?
[r] Ja ik houd van de mensen, houd van mensen, houd van of contact, contact brengen, niet alleen voor mijzelf, maar andere mensen ook in contact brengen. Weet je, de eerste behoefte van mensen eigenlijk contact met mensen en met jouzelf. In Nederland is dat heel minder zeg maar, vergelijk met Ethiopië, hier is individual mensen, tuurlijk in Ethiopië was misschien iets anders. De tijd, het is anders, modernistisch of globalisation of [onverstaanbaar], maar weet je, je leert van mensen en je hoort bij mensen. En je hebt het nodig andere mensen, die heb jou nodig, maakt niet uit wie jij bent en waar, welke niveau waar jij zit.
[i] Je gebruikt je identiteit als ik het goed begrijp gebruik jij je identiteit als vrouw uit Ethiopië om hier contact te maken met anderen?
[r] Toen begin, ja tuurlijk, mijn, mij, ik gebruik puur om mijn identity, maar als ik nu terug zie, ik weet niet als identity, iets iets het is anders, weet je, dan de andere, dus laten zien. Het is niet dat dat de strong identity uit Ethiopia, het wordt steeds minder, het meer jij, jij bent hier, je voelt hier thuis, je, je bent hier dagelijks. Maar ook die kan jij niet loslaten wat je had, want die helft, ik kwam toen ik 26 dus, half mijn leven is, daar heb ik niet, ik, ik ben daar geboren, opgegroeid. Dat kan ik niet loslaten. Maar ik, ik pas aan mijzelf ook hier, vaak.
[i] Dat is heel mooi wat je zegt, hoe op basis waarvan maak jij dan keuzes hier in Nederland? De keuzes bijvoorbeeld om te kiezen voor vrijwilligerswerk te doen en voor het theater en voor. te werken in Den Haag, Utrecht, in Leidschendam, in Rotterdam. Je bent zo actief. Wat, ja hoe komen die keuzes tot stand?
[r] Soms kies bewust, soms onbewust, soms moet ik kiezen, omdat ik heb geen andere opties. Dat, dat is de pijnlijk.
[i] Ja?
[r] Alle vrijwilligerswerk toen gedaan in begin. Toen begin was voor mij was belangrijk om contact brengen, ervaring te doen. Later voor andere mensen, eigenlijk, ik wil niet dat de tijd zo, zo moeilijk wordt voor anderen net als ik, ik heb dit weg nu gezien. Waarom zou ik niet voor andere mensen die weg laten zien, waarom hij moet zo lang wandelen die weg te vinden?dat is mijn motto, ik weet hoe moeilijk is, dus ik wil voor anderen makkelijker maken de weg, dat is 1. En ten tweede is dat vrijwilligerswerk. voor mij is of een manier om ervaring te doen later ook omdat ik heb niet rechte beroep gemaakt, dit is mijn beroep, die heb ik de opleiding gedaan. Dus kan ik niet in 1 richting gewoon bepaald carrière maken. zoals wat je hebt gezien, mijn leven was gewoon ja, heel anders gelopen dan wat ik wil, hoe wil ik. Dus ik moet weg vinden, die bij mij, voor mij iets wordt. Dus. hopen dat elk elke opportunity, ik pak gewoon. Elke kans, klein, moeilijk, of makkelijk. voor mij is beter dan niks, dus daarom ik overal ben ik ja betrokkener eigenlijk, ik wil niet maatschappelijk werkster, als professional kan ik niet werken. Maar door vrijwilligerswerk heb ik dat, dat behoeft.
[i] Ja.
[r] Dat hoe heet nou in Nederland, ik krijg van, hoe heet nou, verdiening, hoe heet je in Nederland, krijg ik satisfaction, hoe heet?
[i] Satisfaction.
[r] Dus dat is 1. Voldoening?
[i] Ja, voldoening.
[r] Voldoening dat ik kan ik niet als professional met carrière kan niet bereiken, maar door de vrijwilligerswerk je kan, ik meer, dat dat te doen. En de tweede is, zoals wil ik zelfstandig zijn, ik moet alles proberen. Ik ik ik moet het, het is zo vermoeiend dat elke keer met de te kiezen. Elke keer, ik ik kies niet de makkelijkste weg. omdat de makkelijskte weg bestaat niet voor mij, of ik ben zo ambitieus, dan past niet bij mij om passief te zijn. Maar is ook, ik heb verplicht ook, ik moet werken, maar dat werk, maar krijg dat werk. die mij mij mijn niveau is, het is een hoger mentality, maar in mijn maatschappelijk niveau er zitten lagen, die botsen.
[i] Ja.
[r] Dus is zo vreselijk.
[i] Zo tegenstrijdig.
[r] Ja tegenstrijdig. Die mijn ambition, mijn droom, mijn verlang, mijn wens, zo hoger. En de realiteit, ik zit gewoon in lagen, in lager niveau qua voor mijn leven. Dat is heel, heel pijnlijk te accepteren. Ik zou niet ook dat gewoon zo blijven, ik wil zo mogelijk verwerken en ook een moment vinden dat ik uiteindelijk dat, hier gewoon iets vast, gewoon iets, gewoon thuis voelen.
[i] Maar, voel je je hier niet thuis dan in Nederland? ik bedoel, ik voel wel thuis, maar zijn de dingen die ik mis.Je hebt. Weet je, je hebt zekerheid, je hebt zelfstandigheid, je hebt de vrijheid. Dat dat is de belangrijkste in mij, maar soms heb ik moment dat dat had ik niet, dan voel ik mij niet thuis, dat ik ik word dwingen bijvoorbeeld, omdat ik uitkering krijg, dingen die niet willen werken. Of, ik word ergens verplaatst, tussen de mensen, ik heb wel alle respect van elke mensen, maar die mensen nooit gewerkt heeft, niet over cv nooit gehoord, dan krijg ik voorlichting, ja jij moest jouw taakvoorstel, elke ochtend doen. Ja dat is zo bij dat bepaalde traject zit jij in traject mensen die langer niet gewerkt, maar je moet tussen die mensen zijn, want jij krijgt uitkering. Op dat moment weet je, ik wil weg, want ik ik ik. ik hoorde niet daar, mijzelf, met alle respect. ik verdien wel andere position, uitdaging. Op dat moment weet je, dan voel ik, ja, zoveel pijn. en zoveel onzekerheid, zoveel onmacht. ik weet niet waar ik wil weg, maar ik wil van dat soort weg, dat vluchten gevoel, dan voel jij je niet thuis. Dat is het.
[i] En hoe pak je dan jezelf weer op en zeg je van oké? Nieuwe dag.
[r] Nieuw begin.
[i] Nieuw begin, nieuwe uitdagingen, hoe, hoe doe je dat?
[r] Ja, ik ben 3 keer in uitkeringinstantie, mijn uitkering was gestopt, omdat ik, ja. Maar gelukkig, ik pakt mijzelf terug, omdat ik, ik kijk heel ander, mijzelf, omdat ik ik ik wil nu dit, dat dat als de ander wil. zij willen niet voor mij, dat is regel dit niet, voor dit ik kan jou voorbeeld vertellen. Toen ik bij GGD Utrecht werkt, ja het is tijdelijk project voorlichting, mooi je werkt met ambtenaars. En stop, na 3 maanden moet ik weer in uitkering gaan zitten. Tuurlijk dat is ik heb een brief, integratie, ja toen ben ik gewoon, ben ik naar die afspraak. Ik dacht weet je ik krijg intake gesprek, wat heb je gedaan, wat wil je graag doen of zo, maar ik word gelijk van plaats, ja je moet je schoenen uit, die nieuwe schoenen. Dan moet jij daar in dat productiewerk. 100 mensen in ander, in kamer, gewoon dan eerst moet uitleggen, je moet hallo dan zeggen mensen, je moet jouw tanden elke ochtend borstelen, je moet netjes zijn. En ook de ergste was, de ruimte voor mijn ogen is heel heel niet geschikt, chemische dingen bij elkaar, het was gevoelig. Toen, ja, toen heb ik daar 3 maanden gewerkt, maar ik ben bijna burn-out. Van al al stof, alle dingen. Toen was ik verplaatst naar ook groen, groen werk heet. Dat was ook chemisch binnen, de kast was niet goed. Ik ben bijna van benauwd, mijn ogen kan niet slapen. Oké, in dat proces ben ik een jaar gemaakt, weer heb ik het werk en daarna ook word werkloos. Ben ik ook dwingend [gedwongen] bij kringloopwinkel geplaatst. Ik heb alle respect, maar het probleem, mijn ogen is heel gevoelig voor stof. Ik moet in in schone omgeving te zijn. Oké, op dat moment wat voel jij? Als ik nee zegt dan heb ik geen huis, ik word dakloos, mijn uitkering wordt stopt. Wat ga jij zeggen? Ik heb toch eigenlijk de medische redenen. Eindelijk duurt zo lang, maar intussen was ik aan het solliciteren bijvoorbeeld. Gewoon ergens. Dan krijg ik baan of ik heb een ander vrijwilligerswerk. in een wijk voorbeeld, bij de wijkcentrum. En zij vroeg mij ook omdat ik uitkering krijg, mensen hebben een gevoel dat je bent niet motiveert of je bent niet, wat ga je voor ons doen? Ik zeg wat hebben jullie voor mij hier, ik kan alles. Nee vertel wat jij wil bij ons, bij ons. Ik zeg geef mij een kans, ik kijk hier wat de activiteit hier. Tussen die tijd ze hebben mij laten, 200 borden laten wassen met mijn hand, en ook, ik moet 1000 flyers in de wijk door brengen, omdat van een uitkeringsinstantie hebt een negatieve report. Mevrouw zij wil niet in de kringloopwinkel werken. Dus je hebt gewoon, je bent in de blacklist, terwijl het is niet gezien zoals jou. Na een week heb ik plan schrijven wat ik wil doen in de wijkcentrum. Toen ik heb gezien heel weinig buitenlanders vooral daar komen. Ik, ik weet het niet de omgeving, maar komen wel hier buitenlanders, vraag ik. Ja, maar ze kom niet bij ons wijkcentrum. Oké ik wil het proberen die mensen hier krijgen. Nou doe maar. Toen ik heb een bijeenkomst elke week georganiseerd. Begon vrouwen, ik, ik ga bij op school, op straat, op supermarket, die vrouw in gesprek. Toen organiseert 1 keer per week voorlichting geven. Dan zij gelooft pas, maar dat gelegenheid krijgen is niet zo maar ook. Toen kwam mijn contactpersoon na een week, zij was op vakantie, zij moet stemming geven voor dat mag ik daar werken, want ik heb in de kringloopwinkel.. Tijdens een gesprek aan de tafel. Ik weet het niet hoor, met die mevrouw wie werkt, ze is heel echt, ja, ik weet niet welke werkgever voor jou werk heeft. Tijdens de gesprek. Later, die, die mevrouw die mij ook, weet je, die voor mij baas zou zijn, ze hebben indruk, negatieve indruk over mij. Daarom ze heeft naast die bord laten wassen, bezorgen. Dat betekent, je kan niet zelf zijn, weet je dat soort frustratie. Je wordt niet gekijken als mens, je bent zo. Dus, uiteindelijk, zes maanden heb ik in dat wijkcentrum, ik heb mooie aanbevelingsbrief gekregen. Zij zeggen zelf 200 procent zij hebt gefunctioneerd. En toen later zij is naar, bij de, van de contactpersoon die hebt mij over mijn negatief die brief gestuurd, ja mevrouw zo, zo, zo.. Weet je, dan moet je bewijzen, bewijzen is zo moeilijk. Je moet je tien keer bewijzen om echt jij als goed persoon zijn. Dat bewijzen is vermoeiend, soms je kan niet bewijzen want je krijgt niet de kans ergens jou laten bewijzen.
[i] Dat, ik kan me voorstellen dat het oneerlijk is.
[r] Ja, geeft dat, geeft onzekerheid dat geeft frustratie. Dat geeft jou ook weer als vluchtelingen, je kan zeggen, oh als het mijn land was. Het is niet waar, maar toch weer geeft jou heel veel gevoelens, boven te komen, je bent nog vlucht. Jij steeds jij wil graag weg, maar je weet niet waar heen weg. Dus dat is het wat dit soort dingen geeft jou eigenlijk heel onrustig. En dan, dat, dat niet jou, ja.
[i] En toch denk ik nu aan wat je vertelde over Utrecht, dat je daar bent en dat je een bepaald soort rust ervaart.
[r] Ja, opnieuw beginnen voor mij is, tuurlijk het is spannend, uitdaging, maar ten minste dat ik de ruimte krijg hoe dingen wil ik doen. Of dat mijn talent kan ik gebruiken en mijn talent benutten. Kan ik ook ontwikkelen als ik in tussen. met jou, met mijn collega die, weet je, ik kan leren. Misschien ook zij kan van mij leren, dat kan ik ook misschien bijdragen, die talent wat ik heb en misschien anders. Mijn werkgever, de ex-werkgever in Utrecht, tijdens de afscheid, afscheid van mij, ik bedoel de project is klaar, hij zegt, ze waren drie mensen voor die vak geselect, gesolliciteerd. De twee mensen is heel echt prima, goed Nederlands spreken, schrijven. Maar ik heb wel de ander gekozen, dat was [naam] hij zegt, zij was ambitieus. Ik weet zeker zij houdt het wel, zij wil dat werk doen. Ik zei laat maar over die Nederland, ik ga het schrijven dat kan ik het compenseren met haar.. Nu, ik heb helemaal nooit spijt gehad dat ik heb haar gekozen, zij zegt. Dus sommige mensen wel zij kijk hoe als persoon jij zijn. Sommige mensen door de taal, weet je ze hebben andere beoordeling. Toch wel als een persoon dat jij. vindt dat je hebt, die jou accepteert, of je probeert jouw, wel, jouw kwaliteiten te gebruiken, niet alleen maar de negatief of de mindere kanten zien. Iedereen heeft zwak punten, voor mij de taal is zwak punten. Ook in andere dingen misschien.
[i] Maar goed jij, je bent je wel bewust daarvan en ik ik, je gaat daar ook op een bewuste manier mee om en ook dat is toch een heel groot talent van jou ook, denk ik. ja ik, ik zou mooi zijn als ik nog goed beter naar Nederlands spreken. Nu ook, ik ben bezig met Nederlandse taal. Maar, ik denk niet dat is dat zou echt echte belemmering handicap zijn om niets te doen. Want als die werk wat ik heb gedaan. sowieso, heb ik gedaan. Misschien wel voor mijn collega lastig zijn, maar toch wel met andere dingen ga je compenseren. Ik adviseren ook iedereen ook, doe maar wat bij jou, niet denken alleen maar ik kan niet goed Nederlands spreken.
[i] Vind je dat, ja, hoe, je ervaringen in Nederland, denk je dat vluchtelingen gelijke kansen krijgen als anderen? Ik denk niet, niet alleen de kans, maar is ook vluchtelingen is heel ander soort, ander soort mens. Als jij nou vraagt migranten, hier bijvoorbeeld zijn Surinamer, Marokkaans gast gastarbeiders gekomen. ik kan niet ervaren de eerste generatie, maar daarna. Zij heb familie hier, dus de omgeving helpt jou, om dat kans te krijgen. Je hebt oma, je hebt tante, misschien die kennen ook bedrijven, die netwerk helpt jou. Maar vluchtelingen heeft dat niet. Vaak is of alleen gevlucht, of vaak een ander trauma ervaring heeft, dat verwerking duurt. Ook de procedure van asiel ook is niet zo makkelijk, het is niet, het is nog gewoon klaar kant, je moet door gaan met als die procedures. Je wil iets, je wil iets doen? Je wil iets werken, je wil iets leren, maar je mag niet! Dat betekent omdat jij vluchteling bent. NHB bepaalt, ja bepaalt obstakels, dat maakt het, zij krijgt minder kans, maar de situatie is. wel speelt een grote rol. ja dat dat heel jammer, zo veel potentiële mensen. Door al die procedures, ook in mijn werk, ik heb gewerkt mensen die eerder papieren krijg, die de kans krijgen, opleiding doen. Meer, meer zij zijn geluk in hun leven en ook makkelijk in de Nederlandse samenleving. Ook hier thuis voelen. De mensen niet op tijd krijg kans krijg, die zijn isoleerd, qua taal ook. Qua van alle ervaring. Dus ik denk het is bij vluchtelingen, het is niet gelijke kans.
[i] En jij hebt de Nederlandse nationaliteit?
[r] Ja.
[i] En waarom heb je daarvoor gekozen? Uiteindelijk? En wanneer, wanneer kreeg je de Nederlandse nationaliteit?
[r] Ik heb 2001 Nederlandse nationaliteit aanvraag gedaan, aangezien dat. Ik zou niet naar Ethiopia toe gaan, ik zou niet , op dat moment voor mij is niet, is niet veilig. Sowieso ik ik mag niet ook twee nationaliteiten houden, dus ik heb gekozen voor Nederlandse nationaliteit. Het is wel echt gewoon dubbel gevoel, dat je, nu nu nu nu is het veel minder, maar toen was, ja het is een dubbel gevoel. Weet je als of jij, jij. je had niks, weet je, je had de landen niet, je had je ouders niet, dat nationality gevoel ook dan erbij ook weet je, ja, doorgeven, loslaten. Dan dan voel jij weet je dankbaar, maar het blijft altijd meer als jij bent hier meer, nu ik zou niet anders, zeg maar. Maar wel mijn ouders vinden het moeilijk, mijn vader vooral. Ik heb niet stemming gevraagd, maar wel ik heb doorgegeven. Hij vindt het zo erg, dat ik, dat ik heb andere nationaliteit. Ik heb dat meegenomen, dat ben ik niet meer Ethiopisch. Maar ook qua van andere dingen, ja, bedoel ik. Ik weet het niet, geeft verwarring. Soms weet je, oh ik ben niet Nederlander of ik ben niet Ethiopisch, bepaalde moment voel jij je niet ergens. Je bent in Nederland met nationaliteit, maar zoals vorige keer heb ik jou gezegd, weet je, meer in de probleem zit. En je weet het niet waar, je voel mij niet ergens waar je hoort er bij.
[i] Voel je je ontheemd? Voel je je ontheemd?
[r] Wat is ontheemd?
[i] Ontheemd is dat je eigenlijk geen land hebt. Nergens.
[r] Nergens.
[i] Bij geen enkel land hoort.
[r] Zoals ik heb jou gezegd, ja bepaalde moment voorbeeld, ik heb probleem met met een sollicitatie, zo niet, met mijn uitkering. dat of dwingend wordt, op dat moment ja vaak komt terug dit. Ik ik dacht ja ik ga weg, maar ook in Ethiopia, daar hoort ik niet bij ook. En hier ook zo! Dus. Omdat het van vluchtelingengevoel misschien de andere mensen ook Nederlanders, zij zou nooit dat zo voelen, maar ik, ik hoor nergens bij. Er is wel, komt terug vaak, vooral. als ik geen kans krijg, of als ik, ik werkloos zijn, weet je de de grootste probleem voor mij dat, ik houd van gewoon iets iets te doen. Nu zeg, het moment daar heb jij dan niet ergens vasthoudt. Voor voor die zelfstandigheid, ik heb alles sacrified, van alles. I don’t have family here, ik heb geen carrière, weet je ik ik heb, de ene ding wil ik ten minste zelfstandig zijn.
[i] Dat klopt, dat ervaar jij zo en als je nu de vraag omdraait, van wat heb je wel hier?
[r] Wat heb ik wel hier? Misschien als je bij de Nederlanden niet bent, misschien ik zou niet zo misschien wijs zijn, dingen, omdat zoveel, zo veel ervaringen heeft, de up en de down. maar niet alleen up en de downs, maar ik heb ook goede momenten, voorbeeld die Kartini-prijs. Dus, en en gevoel krijg, oké, dan ik ben iemand van iemand anders. Ik ik word gekijken bij iemand anders dan ik in mijn spiegel kijk. Dat dan dan dan dan jij, ja soms ook andere mensen zeggen zij zeggen te weinig, ook hoe jij. weet je, sterke vrouw, hoe doen ze daar bij, hoe doe jij dat eigenlijk, waar krijg je de energie, dan dan beetje stil staan, ja dan dan, dan kom ik terug, oké, ik weet dat ik word [of werk] hard. Ik werk hard, maar qua van weet je, concreet iets, dan het moment dan heb ik heel veel te doen, maar zo weinig bereikt, ik bedoel persoonlijk succes. Als ik beschrijf mijzelf dan is het met werk, een stapje omdat te troe.., tegenslaan maakt soms, dat is onduidelijk. Maar denk ik nu, ik ben in goede weg. Op dit moment, ja, ik werk ten minste. En ik doe ook nu al die talenten tot nu wat heb ik gedaan of vrijwilligerswerk of cursus, of workshops, whatever it is. Wil ik graag dat in als ik niet loopbaan, loopbaan, maar ten minste ga ik als freelance, dit wil ik doen.
[i] Want je doet eigenlijk heel veel leuke dingen, je doet heel veel nuttige dingen ook, voor, voorlichting geven. dus je speelt nu in het Wijktheater eigenlijk werk jij wel, ik begrijp dat je graag zou willen dat een instantie dat zou erkennen? Maar is dat echt..
[r] Zelfstandig zijn, niet alleen de erkennen, maar dat aan mijn brood komt. Uiteindelijk ik zelfstandig, dat, dat zelfstandigheid, dat economie ik zelfstandig ben.
[i] Economisch zelfstandig zijn, dat zou jou, in de toekomst is dat een droom voor jou?
[r] Ja, ja, dat geeft jou vrijheid.
[i] Ja.
[r] Zoals jou vertelt, als jij vrijheid jij bent gezond, gelukkig. Je bent eigen, eigen, eigen zelf, je bent niet van iemand, weet je, je bent met jezelf.
[i] [Naam] ik had ook gelezen dat je van Delfts Blauw houdt?
[r] Ja, het is waar. Ja, ik ik de ene ding dat tuurlijk, in Nederland, als ik, als ik kijk, vraag, Nederland is ook mijn land geworden. Ik houd ook van de Ethiopische dingen, maar van Nederland, Delfts Blauw, niet alleen Delfts Blauw, maar ook royal familie, ik weet niet dat dat geeft mij, weet je, daar ben ik. onbewust, onbewust misschien bezig, dat geeft mij goed gevoel. Dat alsof weet je, gewoon iets vasthouden.
[i] Had je een keer ook koningin Maxima ontmoet?
[r] Klopt.
[i] Hoe was dat?
[r] Voor mij? Ja, het is, het was zo na cursus voor onderneming van vrouwen, en ik ik er was veel vrouwen die hadden die cursus gedaan en bij de certificaat uitreiking, er is iemand, er is een boekpresentatie boek, hoe wordt. wordt, moet doorgeven voor Maxima. Toen de organisatie [naam] jij moest geven voor Maxima. Weet je, de ander mijn cursus allemaal, vaak zij zijn Nederlanders, zij hebben eigen bedrijf of ze is gewoon. ik ben de ene vluchteling die zit in dat opleiding, ik ben de ene die goed Nederland spreekt, niet goed Nederlanden spreekt, en juist is zo, ja, toen zij zeggen het wel, maar achteraf, ik heb gehoord. omdat jij bent zo doorzetter bent, die opleiding heb jij bijdrage betaald. Er is niemand van vluchtelingen of Afrikaanse achtergrond of nieuwkomer, zelfs durven niet opleiding te komen, dat voor voor voor ons. voor jou is extra promotion, zij zegt later af. Dan heb ik dat boekje ja doorgegeven voor de prinses Maxima. Zij is fijn, eigenlijk met haar ja spreken, maar is even kort. Maar nu nu gebruik echt als een promotion materiaal soms, het geeft wel iets.
[i] Heb jij nog iets wat je zou willen vertellen over jou bijdrage aan bijvoorbeeld Utrecht? Als stad, als plek waar jij komt en werkt?
[r] Klopt. In, kijk, in Den Haag heb ik de Kartini-prijs, maar ik heb ook gemeentelijke onderscheiding. gemeente Den Haag, 10 jaar relevant werk, 2012 het moment, vanaf het moment ben ik 1 dag in Den Haag, ik was altijd bezig geweest. Oké, Leidschendam ook een theaterproject. Nu is de volgende stap denk ik de meeste contacten nu heb ik in Utrecht. Toevallig mijn oude baan, heb ik vaak daar opleiding gedaan. Nu ook, voor BMP, Ongekend Bijzonder. Ik ben 1 of de 4 werkers van de Ethiopische gemeenschap in Utrecht. Eigenlijk ik heb dit ja dit baan gekozen, juist, het gaat over vluchtelingen en bijdrage in Nederland. Als vluchtelingen ten eerste zelf een steentje bijdragen en ten tweede dat Ethiopische mensen in Utrecht zichtbaar maken. Ik heb het wel gezien van de vorige week hoe moeilijk is dat te bereiken. Maar ook zichtbaar maken, maar ook in het groepstraject. ook in hun proces te helpen, ook een weg, ten minste te participeren, in een persoonlijk levensverhaal. Tuurlijk. Het is vooral de contact naar wat ik zoek tijdens werving. Soms, echt wel het het heel zwaar werk, maar toch soms als in 1 keer dan mensen gevonden, interview. Ik word ook inspireerd door de verhalen van de mensen. Ik leer hier van, van hen daar. Ik, ik waardeer ook welke manier is, weet je, het leven hier opbouwt, of te zien. En later ook die werk, als ik het in een museum, in archives, in de bibliotheek komt. Dit is mijn oude baan, oude vak. Weet je, in andere manier, wel ik ben bezig wel iets, ja iets in bibliotheek of archief, museum iets te zetten. Dat geeft mij ook weer gewoon een voldoening. Dus, dat doe ik graag. Goed, ik heb, ik heb het, volgens mij, ik heb het echt heel veel verteld. De ene ding wat ik wil zeggen is, vluchteling, zij verdienen een kans. Van welke reden is, verlaten eigen land, dat is de moeilijkste beslissing in leven, of wonen in ander land. Zelfde is gewoon als graag morgen voor jou, ga maar naar Amerika. Gewoon zonder iets, worden allemaal geregeld. Zou moeilijk zijn, ja achterlaten jouw kennissen, jouw collega’s, de culture, de omgeving, toch dat zelf en moeilijk. Dus, en vluchteling heeft dat. Vaak is verdwingen [gedwongen], zonder wil dat moet hen van dat land verlaten. Maar als zij komt in nieuw land, ook, ja, kansen krijgen, gewoon. En ook laten zien aan hen talenten ook, of talenten gebruiken.. Vooral het is zonde die hoger opleiden mensen, gewoon het is, zou potential [mogelijkheid] zijn voor Nederland. Of een andere mensen van andere land te brengen hier te werken en opleiding te geven. Beste Nederland is een of de landen die scholarshippen geeft voor andere landen, voor dezelfde [onverstaanbaar]. Terwijl wij vluchtelingen, wij willen graag leren, maar heel weinig mogelijkheden. Dat is, dat vind ik heel jammer en ook zou beter zijn dat de kans krijgen. En bedankt.
[i] You chose an object? And would you like to tell me why you chose this object?
[r] I chose it when I look back, what have I done in my life. It gives me an answer.
[i] An answer?
[r] In Holland, yes.
[i] An answer to what?
[r] Answer what, what have I accomplished in my life, especially in the Netherlands. From career, or family, or so to speak, work, then I really have very little, to get the answer, but this is a recognition. What don’t I know or don’t expect, things that I just, because it has to be done. But, but, but there is someone who sees that work is important was. And has contribution to society. Then I think to myself, okay, I have achieved.
[i] Because, you know, it’s a prize? And what’s the price for and what’s it called?
[r] The prize is called Kartini Prize, it’s someone’s annual emancipation prize from The Hague. It is awarded on International Women’s Day. But it is not just an award, the jury selects 3 for it. for the layer people, it can also be a product, it can also be a person, it can also be a company, it can also be a foundation. In my case I was nominated. as a person [name], what has to do with emancipation of women and men in The Hague has a contribution, so emancipation prize from the city of The Hague is contribution of. equal, equality of women and men. In my time 32 were nominated. There, then 3. chosen. There was also a public prize via internet as well, people have to vote, but the jury is also paid that prize, so coincidence I won both. The public prize too, the Kartini Prize. Among other things, why did I get that, it says in the jury report that I have made taboo subject discussable, within African Ethiopian community, such as fgm, domestic violence. To be a role model as well, to simply participate in Dutch society. I organise intercultural activities from Ethiopian culture to the Netherlands, among other things, I show to the Dutch and vice versa. from Ethiopian or African to Dutch culture, so it is intercultural activity among other things. But is also a role model of Dutch refugee women in The Hague.
[i] Can you introduce yourself?
[r] My name is [name]. I am 46 years old. Yes, I live in Leidschendam. I am 20 years in the Netherlands. 1994 I came from Ethiopia to the Netherlands as a refugee. Now I live in Leidschendam, before that it was in The Hague, and at the moment I work in Utrecht, that is.
[i] Hey and in Ethiopia, can you, can you tell something about Ethiopia, where you lived and also about your family?
[r] Yes, I was born in northwest Ethiopia. With a family of five. Two girls and three brothers and I had a normal childhood. I had high school, elementary school, then high school in the city. And then in the capital I studied university, librarian, then in my time was actually a 2 year, then degree and then I worked.
[i] Did you work in the library in Ethiopia?
[r] Right. I worked in the library and the librarian profession is so different from the library. Public Library or Ministry or University, I worked in special library, special library is certain subject for engineers, more technical books, yes, then I was a librarian. Then yes I don’t want to go further in field of librarian, because I would like to work more people. Then at that time start also librarian is more. yes computer, computerized and therefore, training in yes librarian was just another, different steps to go, information service, but I did not choose that. I was studying sociology that time. Because I like people, culture and that’s why I think I work more with people. In between I came to the Netherlands, I didn’t graduate from sociology. And yes, turns out now that I’ve ended up with a very different career, that’s a pity actually, I didn’t do much with my sociology studies. Yes, that wasn’t the time, I mean I was in the asylum seekers’ centre. I had to wait 6 years and I turned 32 and so I couldn’t ask for study funding, I couldn’t go on studying. And at that moment I don’t know, I didn’t know UAF what. I was in Zeeland, really in the village.
[i] Because you’re from Addis Ababa?
[r] Yes, originally me, my parents, I was born in Northwest, but I also lived, worked, yes, in Addis Ababa.
[i] And before you come to Holland, do you live in Addis Ababa?
[r] Yes.
[i] And then you come to Holland?
[r] Yes, then I come to Holland, yes.
[i] And around what year is that?
[r] That was 1994. That’s December. It was 24, I’ll never forget it was Christmas actually in Holland, so I have to wait three days in the application center to get in, because there were yes Christmas.
[i] Hey, and you arrive in Holland and where in Holland?
r] First I was in shelter, called OC, shelter temporarily in Gilze and Rijen. That is in Brabant and I stayed there for three months, yes after three months as everyone had to go to asylum, called AZC, that is longer, longer stay waiting. bleaching, I had moved to Goes, Zeeland and then also, yes Goes was closed and I am still in Burgh-Haamstede, that is also in Zeeland, is a small village. There I waited for the last term asylum seekers procedure.
[i] And how were you, how were the first impressions in the Netherlands for you, do you remember what happened, what did you experience then?
Right. One or the things, is that was for me was that a shock, yes, I, it was in December, I do not have the right clothes anyway, but still if I have seen trees outside without leaves, while is wet and freezing. In Ethiopia, it is, you can only trees without leaves when dry, that was that, a controversial [controversial] for me, still day and night is also, it goes dark early. It doesn’t get sunny in the morning, that’s a big confusion for me, shock. Really the cold. But also the positive impression how the streets were so neat and so many cars, but you see as if, you know, just walking like that, like that, like that, that was my first impression, was in the Netherlands.
[i] And how did you feel then?
[r] When I came? When I came, yeah, sure, very confused. It, it’s just very different and it was kind of a military camp. Where was I in the asylum seekers’ centre, you had to get your stamp once a day, sign it, then you had to walk 10 minutes, it is also outside the city, if you go to the city you have to. yes half an hour walk or very public transport or taxi, only a taxi. And also, the one thing, I want to work, that’s the one thing, I have a room. Every time I remember, some sort of basement, it was in the van at night, only near the end on board. And yes, a given. I didn’t know, you know, and when I came at night, there’s nobody there. I just had to sleep in a room, just sleep. In the morning, I don’t know, what time is it? It’s all confused, then I go outside, look outside, it’s dark, so I don’t know what time it is. After that, I’ve seen people on the street. So and a French speaker woman says, “Manger, Manger [food, food]” that’s the one thing I understand about her. When I’ve been with her. We had to queue up to get breakfast. Is almost a thousand people in that asylum seekers’ center. At that time very much was [unclear], Somalia from the war, which is the big one, that I had to sit in queues. That or bread to fetch, I hate that, I’ve never experienced that. And after that also I have to start somewhere, so someone has to accompany me, but there was no one, coincidentally people. a man from Sudan gave me tour, where to, where can I, you know, wash clothes or something, that was nice actually. And then I just start living there and right away I asked if I can work somewhere. That was my first question. I’d rather be in the library. I miss working so much. But there happened to be a big warehouse, all the books, Amnesty International has given, but it was just without, without anything on the ground. Then I have a little, at least, German or Dutch, just, I put it in a row. So that was nice for me day care.
[i] How long have you been sitting there?
[r] I did 3 months. After 3 months I went to an asylum seekers center, there I have, there I have one, one year, one year.
Then I went back to the Burgh-Haamstede asylum seekers’ centre. Then I looked for a house, then I ended up in The Hague. Actually, that’s it.
[i] That’s a long story, huh?
[r] A long story is also very painful, but I can’t now, is the story.
[i] It happened.
[r] Yes.
[i] And then you came in and how do you start learning Dutch?
r] Learning Dutch, when I was in the asylum seekers’ centre, I told them. English spoken. I never used a translator, fortunately, I speak English with doctors or something like that, that’s nice too, but yes, you start in, in the house, then you really have to speak Dutch. I know a few words in the asylum seekers’ centre, already, when I came to The Hague, I had to integrate. Yes, then I took a test at school called Mondriaan, but I took a test there. Not for Dutch language, she had done test for intelligence or so, IQ, then they told me now level 2, people who already a year earlier in the Netherlands, but that was real. really, yes when I look back, that one or my problem always has to do with my language arrears. Because, I don’t know the basics. A, B, C, D in the Netherlands, how sentence construction is. I didn’t start that in the right way. By then, level 2 people had already seen it. I, I, I don’t know how to do that, I have to speak or write Dutch somewhere. Always has influence, to unlearn is so difficult, because at that moment I lost it. It was not my level. That was the big mass always influence in my language.
And how is that for you now?
[r] Now always, now always for my feeling, I can’t speak Dutch very well, the grammar. The construction, I am used to speaking in English and then sometimes I use the grammar like in English. But fortunately piece by piece I am doing better, but it’s not like I want to describe myself or describe things. But still, I would, I’m never, I dare to do something with it or something. I don’t see it as a big hindrance or handicap. Because I have a different quality, I dare and I will participate. So people sometimes said, yes she really is, it’s not noticeable, yes.
[i] And you’ve come to The Hague and you also have a residence permit?
[r] Yes.
[i] Got
[r] Right. Then, when I was in The Hague I already had residence permits in the asylum seekers’ centre. I have to start. Then I learned that civic integration, 600 hours of Dutch. And after that my plan, my dreams too, was just, just go to school, finish my sociology bachelor. But when I heard, no on benefits, you can’t go on to college. It was a big disappointment for me and also find work in, somewhere in librarian. is also, I have no experience in the Netherlands, then I just start from the lower level, just volunteering in the library. I went to the Volunteer Centre in The Hague for the first time. I saw a vacancy: documentalist. Then I went there. I don’t know where, no no no no madam, you don’t speak Dutch, so you can’t do this. But it’s me. It was Prince Claus Fund. I went there myself, I say I speak English, I want to do something this work. That’s a coincidence, it was an English department of documentation. So I did documentation there for 3 months and then I ran out and then you had to write, then you had to do like this. Then I started volunteering. Then I was in Gouda, once a week, that’s also English speaking business. Once a week in the library just do documentation work as well. As pure, so real, yes, more English material. Then it turns out, the one, the one who works with me, who says, why don’t you go. She says okay, it’s a shame, you speak very good Dutch now and then, it’s all computer lessons now, it would be nice if you do training. In this direction. When I say yes, I don’t have a chance. I’m not allowed for social services, not even volunteering, I just do it secretly. I have to get a job, just a paid job, but once a week I go there. In between I just applied hard to find all the work. She says, before me, look, he’s looking for a school where I can get an education. And you can work with us for at least 3 days, if you want some kind of internship, we don’t pay you. But you can work with us. Then I had to be very lucky, I’m not like that, okay, when I have to ask permission from the social services, that’s allowed to study outside benefit, then I went back to The Hague, yes I still had a place there. Volunteering once a week, but now she wants to do more 3 days a week and pay training costs. I have looked everywhere, I have in The Hague, called Go, a year and a half a training for librarian information service provider. that costs 3500,-. Those people Gouda, they want to pay that too and they also want to give an internship. Then I came back to social service, I told this news, no madam that’s not allowed. Yes, first of all you work in Gouda, Gouda is not municipality of The Hague. That’s not possible.
[i] How do you deal with disappointment? [name]
[r] Yes, at that moment, you, I’m disappointed, but I’m somebody there, there won’t stay. So I’m gonna find another option, I, I don’t know, than when, I say, what? She says, yeah, suppose if you work in The Hague maybe, go and see. Then I looked for 100 libraries, everywhere, small, big, I applied for an internship. And then I got it at the Ministry of Foreign Affairs in The Hague, they want me, because I speak English and I have librarian experience. Fine, I’m back to social services, well, I’m in The Hague now, so they can’t say anything and they don’t pay anything for the training either. And in the future I’ll have a job, I mean after a year and a half. Yeah, that’s lucky after a lot, it’s not that easy, but it did work out. Then I got it. The training form fills in everything. I always have at home, that was me, in September I could not, because of the procedure, in February I could, I can sit at school. But, my eyes bother me. My eyes get tired, especially when they are behind the computer, I had to learn computer really quickly at that time, because the training is in computer. in Ethiopia I do not have computer background. Librarian was at that time, in my time was just manual, by hand. When I have to do this. But I do look something a little weird in the computer. That’s my eyes getting tired a little fast. Then I went to the doctor, quick to look if I help those glasses. Yes doctor sends me to my hospital and I’m examined. You get surgery, I say, but in, how is that, because in February I’m going to start school, I want fast. But then I asked how’s the surgery? The operation isn’t on your eyes, it’s on your eye muscles. Because your eyes are getting tired, because your muscles are a little lazy. So if you were a child maybe you would with practice, but you’re not a child now, maybe with surgery we can correct. And she told me so simply, in December, December 17, 2002 I went to hospital. Even I heard right after the surgery I would go back home. Sure I have no one in family, I also went alone. Because they have your eyes that are closed, I thought being here somewhere or something. Yeah I did the surgery, then I got out of the hospital, I couldn’t see, I thought, I thought maybe because of the blood or something. No, and then I took a cab, my house was really 5 minutes, 10 minutes walk. I went home, day after day, day after day, I can’t see. So I went home, I can’t see my stuff either. I can’t go outside anymore, I see everything like this. All, I can’t, only I can sit like this, that’s the one thing I can see, but I can’t… So, I, I had to come for a check-up after a month, I have to wait, in between I’ve been to my doctor actually, because I can’t see. Then after a month,I was told,yes,the surgery,um,what word he said,the surgery was good. It didn’t go wrong,it didn’t go wrong,it went wrong. So,yeah,then I had to get on the waiting list for recovery surgery. I just don’t feel like,or trust,operating on the same doctor. I’ve asked for second opinion, I’ve been to Rotterdam, Erasmus. I operated in 2003, 4 [2004] to fix that mistake. Twice, so hard time, at that moment I don’t speak the language well either, I don’t know so many organizations. After the operation I just had to pay my taxi, I stay, I order food from outside, I can’t cook, I can’t go shopping. I can’t do my education anymore, so sad, so disappointed. Yeah, finally 200…, until 2014 is also, it’s not real, this is not good. Then I had to get a third opinion. I heard in Leiden is good doctor. When the last surgery I had done in 2007. I, I remain with disability, but has improved. All those double vision and blurred. But my eyes really get very sensitive from all that surgery, but also the coordination in my eyes is always very difficult, because I am stuck. My eyes don’t move that much, I have to move with my body. That causes so much pain, physical pain. And for the rest yes, after that I may have to do other training with social services, that was not allowed. I was very stubborn at the time, I trained for social services myself, I worked at Holland, InHolland, that’s where I am, then I was there for 3 months. I’m not allowed for social services, so I have to leave, go out, leave school. Yes unfortunately, after that I look for all kinds of possibilities. to develop myself, then I have so much, yes from 2007 after the last operation, 2008 actually. I have my first paid job at GGD The Hague.
How was that?
[r] That’s the one happiest moment in the Netherlands, because my eyes are always sensitive, I’m moved at the thrift store and in the, how is that? In lead. industrial area, I remember getting up 5 hours, I have to be there 7 hours. My eyes can’t see well now in the clothing warehouse, that’s the work they found me.
[i] What kind of work?
In H&M clothing warehouse, sorting clothes. Alphabet’s in the right place. But when my eyes were inflamed, I can’t see through the fabric now. When Social Services said, it’s your last chance, you can, you don’t get any more benefits, so I was out of benefits. Seated for couple, couple of times. And but if eventually I have to find a paid job somewhere in that situation and all. My eyes were still not good. But I got the first job, paid job at GGD The Hague. The reason was also, I volunteered for GGD The Hague and I have information about female circumcision education, so I do have a contract. But I was hired for a temporary project intercultural project employee, for Afrikaans, I give advice for the employees, how they can reach Afrikaans, also how they deal with Africa. So that was 1 year project.
[i] Did you like doing that work?
[r] Yes, first of all that’s real paid job, the freedom, I don’t have to force, the work I don’t want to do. That makes my health. Yeah that’s good and secondly also the first time contact with the Dutch, you know, colleagues, just the culture of the Netherlands working together, that’s also been a good experience. And the third is also, of course, it’s [unintelligible] again, paid job. I built that up. As for money, is not so much difference, is three euros more than benefits, but the freedom and the profession and the contact with my colleagues. Yeah, fine.
[i] What do you think is most important? Right now, or at that moment.
[r] Anyway, I think the most important thing is to be independent. That’s the most important thing in my life.
[i] What does that mean to you?
[r] Look, I, I’ve never been dependent, so you, you end up in your life being dependent. That’s just really hard. It doesn’t matter, accept too, but you also have a duty, you have to do what you don’t want or you can’t do. Because you get benefits. You feel powerless, your self-esteem is difficult, you feel guilty that you can’t yourself. Yes not, you have done training, you leave everything behind and you find yourself in another situation, another country, especially is also a complication with my eyes, she has enormous influence with my life. Yeah, and so do I. That trauma thing. I’ve stepped into everything, but sometimes you can’t go any further. You’re limited, that’s powerless, the moment when you work, when you get a paid job, first of all the independence and the space and the freedom, yes, that’s very nice.
[i] Is freedom important?
[r] Yes, for me that’s the most important, that’s why I’m here. In which we have something of disagreement, or what, what is it, that freedom is the most important thing and independent.
[i] How would you define freedom for yourself?
[r] Define. Define freedom for myself that eh, in, in the small, in the small, not as police or anything like that, but just, just as you’re asking me right now, that I don’t depend on anyone. Someone doesn’t define my life, everyday life, what am I supposed to do? What am I supposed to do, that, remember, you know, that beginning of me even closer, sure. There’s a lot when we talk freedom, but for me freedom gets the space to do what I want to do. The space gets that I don’t, not everything, but at least that doesn’t affect anyone else. That, that’s the most important thing.
I had a question, that, when I went to read your data and I thought, what does power mean to you? Inner strength
[r] Innerness. For me, yeah, my life has so many setbacks. I have one, I don’t have a real easy life. So, always falling out. So I know, I need strength to get up even, even more. Then that’s the power I think I have. Sometimes I also see it from other people as inspiration.
Like who, who’s your greatest inspiration?
Um. You know when I see in my country, example my aunt was my inspiration, she’s my father’s sister. She’s a real woman, in hindsight I know, when I’m in Holland, I took a leadership course in Amsterdam. When she asked me, who do you think, who in your family circle do you think you are? Then you know I have to find someone who, who, who is in my so inspiration. Then I interviewed her before she died happy, what her life was like. She was forcibly married, without what she wanted. The man who wants to get married was in Ethiopia at the time, right at that moment. And when she got divorced, when she fled to another city. She married a man who is really rich and just administrator, just known in the, in the area, but because she is so ambitious. she doesn’t want that kind of life, she wants to do something, earn it herself. When she got divorced, she opened another bar/restaurant. In that time huh, I mean, well, she’s not sad anymore, that’s maybe 16 years ago. 15 years ago, and all that, you know, all her, that moment, I mean, at that time and the neighborhood, where did it come from. Just really, no, she’d never. also been to college or school or something. But she said oh as long as I’ve been to school she said once. So many things are in my head but unfortunately. You know, I haven’t been to school, so, that kind of things she says for me, that someone has to develop, you have to persevere and she doesn’t want to depend on someone, she doesn’t want to just be a housewife, she just wants to do things herself there. So that’s what I think. In the Netherlands, older people especially, they are for me inspiration and how they already feel about their countries, you know on the street when I walk, she goes, everything just you know in the hair in control. I yeah, you know that give you, yeah me too, anyway, I belong here and this people too, when I see these people too, I also get inspiration. The other one, those foreigners mostly, just like me, just fled here. How difficult life is just becoming another country, but still a force, you know, raising his children, learning another language. What that’s like. So I’m actually getting inspiration there, too, from all sorts of sources.
[i] You do a lot in the neighbourhood and also with the Ethiopian community or the African community?
[r] We have a foundation, I am chairman and also founder. When I had seen there, I do a lot of myself, volunteering, later I had decided maybe if I set up a foundation, maybe it will be able to achieve even more. Then, certain goals we founded the foundation 2008, called foundation Gobez. Has the objective of organizing intercultural activity. Also health education, especially taboo topics to discuss.
i] What are taboo topics then?
r] Such as female circumcision, domestic violence. These are more…
[i] For the Ethiopian community, you mean?
[r] Not only for the Ethiopian actually, it is for, for the Netherlands often. Anyway, I give this information not only for the Ethiopian, but also for other migrants, domestic violence for example, fgm is specifically African. Not all Africans, only 20, 29 countries that prevents fgm. Because Ethiopia is, among other things, a country that also prevents fgm. It is, it is, it is so funny how am I also involved in this fgm education? I was in a conference in 2007, I was invited through refugee work. I have no idea. I was in Rotterdam. And then there was zero tolerance, it is February 6, it is celebrated annually in the Netherlands against fgm. And there, I see a woman sitting among the Dutch and there is going to be a presentation on fgm, a film. And when I saw that, it was Ethiopian gentleman who is invited from Ethiopia to give a presentation. When I was in Ethiopia, when I know that girl, girls had been circumcised, but it was not and issue that you hear and see something, it just happened as normal thing. But I’ve never seen this event in my eyes either. So when I saw a movie, I feel so awful. Later, no then to that moment as Sudanese, Somali woman almost to tears, so traumatized. Me, me too, so, so, I was watching, next to me Dutch especially, said, where are you from? From Ethiopia I had said, oh, you are the hardest people to find. So, why? Yes association in The Hague is looking for Ethiopian people to give training and information because your country also has female circumcision and still countries at risk. We have a pilot project. I want to do it! Then we are in the break to him colleague, introduce, and so I knew Friday, Monday I went to GGD The Hague, when I heard that I get training as [unintelligible] person, fgm, yes provide information for the Ethiopian community. Then I looked for another colleague. And we were in a corner a training and education for fgm for the Ethiopian group to give. Yes, until today I do volunteer work as well. Sometimes I sit together with GGD The Hague, among other things
[i] And what other kind of volunteer work are you doing right now?
[r] I’ve done so much volunteering. Especially every project is started in The Hague, for example, I am asked. Especially when it is participation. Well, I don’t know, it’s because it’s so much, I’d better say now what I’m doing. Through the foundation it is volunteering, where can it be information meeting, we also go to visit people’s homes, guide newcomers. Often you are also invited to attend a meeting, that is purely for the foundation. But most of it is in The Hague. I have been living in Leidschendam since 2008. Sure I do, I live here then I got a feeling. I have to contribute something to that as well. Then I start, Leidschendam is a very small village, Dutch village. Is very different The Hague, it’s not multicentre. I have to get used to it, to find my way. Then I went to the library, I want to do Ethiopian coffee ceremony, that’s what I did in The Hague. From coffee time to meeting. When I don’t work in the librarian, I often miss the library. Then I often go to the library. But I want to do something in the library, so that’s my real, my first, my first duty there wants to do something. Then I did in The Hague in the neighbourhood library, now I come to Leidschendam to ask. Coincidence, coincidentally after 1 year they invited me, it was month of history and theme, there is presented about Dutch history. I am allowed to give a presentation about Ethiopian history. So I did a small exposition and coffee ceremony there. Then I started to participate a bit in the neighborhood, that was not enough, later I also met in the foundation I organized a meeting, food, coffee ceremony among other things. But that too, I have a feeling that is, that is, yes that is always. i also want to concentrate here, where i’m going to live, often i’m in The Hague. and last year, a women’s day, a girl came to my house, not girl, construction worker. She’s looking for women about a dream, a dream. She collects dreams of women. So that, that girl who works in Leidschendam, who collects dreams that can inspire other women for Women’s Day. Okay, and I don’t know her, she’s coming to interview me just like you. And she asked me about my dreams. Dreams that come true, dreams that don’t. And maybe those dreams came true or not. When I told you all the big dreams, I’d like to be a social worker, have a steady paid job, among other things. But later I told her if I have money, if I speak the language well. if I have space, I’d like to play theatre. And then asked me what kind of theatre? Well, theatre, just human life, even including my own, is different. I see in this neighborhood, [unintelligible], maybe something to connect people. Then, yes when she was a little quiet and the later after two months, she had invited me for conversation. Why wouldn’t you do the theater play now? I said right now my priority was to find work and learn the language too and that, that’s too and I don’t have money to learn the theater, you know. Okay, what if I give you a chance now? You know, you’re gonna make theater, then you can see in this neighborhood, something we can do. Yeah when I said, I issued certain idea, certain theme. Actually, like a way people’s lives just play their story. It’s painful sometimes, people even they don’t see it if I tell my story now, it can also be 24 hours, but it’s still difficult for people maybe theater. Then I asked the municipality, the project, they made a project. And yes, now it’s going to be theatre. Every time I play the theatre.
[i] You play in a theater?
[r] Yes, I am.
[i] And what’s the name of the theater
Unheard of. Yes, unheard of. Unheard yeah existed as the 9 players. I’m one of the players, actually initiator. It was seen 4 times last June in Leidschendam, but it was sold out. They go again 25, 26, today is also played. So later, I also play in the. in theater.
[i] Do you like playing in front of an audience?
[r] Yeah, it’s fun because the process was tough because it’s personal story. That’s all the memory, all the pain, it’s just real story, real life story. it was really hard process, but now I’m starting to enjoy it. So real fun and getting compliments from other people and also brought movement. Example for disability was not sweet. right library, by the theater is now elevator is also made and the municipality has sponsored this, subside it, one more time for civil servants to see. So that does have effect, not only enjoy, but has movement. So I’m one of the Leidschendammers, so.
[i] Are you familiar around here? Do people recognize you from the stage?
[r] For the stage. No, some people know me, but I’ve worked with books before. at Prinsenhof. There’s also a magazine this month. I’m going to be interviewed. I think slowly people can get to know me.
[i] Nice.
[r] Yeah.
[i] And what kind of audience do you like to play for? Just people from the neighborhood, or, yeah, what kind of people do you play for?
[r] Right. Yeah, actually, the audience is diverse. I also like to go for really diverse audiences, I’ve invited a lot of people myself. Would like newcomers, refugees, but also ordinary white Dutch people, how they think about refugees or migrants, about disabled people, just have someone’s assessment. Or leave people in a corner. But which, which situation of the people they don’t understand, why, why am I so supportive. Or no matter what is [unintelligible], so in Leidschendam is a bit, this Prinshof is called the district, most foreigners live. So not so much interaction with the Dutch. Precisely the theatre was nice because many Dutch people were there in the show. So they had a bit of understanding for people’s lives how it is. But it’s also fun for everyone, showing that theatre and everyone likes it, just know, just real, some are crying, some are crying, it’s very emotional. With a lot of people being emotional through the theater, but is also later she said [?]
[i] How do you deal with that when you see, you’re playing and you see people getting emotional, crying, laughing, what does that do to you while you’re playing?
[r] Right. Yeah, now I’m over, over, what’s the name? I was in the emotional, too, a lot. So I’m working on my own, I’m also in my, my emotion, but luckily now I’m less. I, I’m just playing.
[i] You’re playing yourself?
Yeah, I play myself and my story. A piece of what I’ve told you here, comes back to the theater too. I’m playing my own story. Everybody plays, too, plays their own story, real story. Cause that’s how bodies, you know, that collaborate sometimes, yeah, it’s different. Me, me, my path is more over, about me. om, about me, that’s either that or my dreams. That theater performance. Well, that, that, that’s been done now, that’s really great. Somebody hearing you, all that maybe your dream, that’s one or my success. One or, one or my contributions to Leidschendam, actually.
[i] Hey, and you’re coming, you work in Utrecht too?
[r] Right now.
[i] What was, when was the first time you came to Utrecht?
[r] I really happened to be in Utrecht. Utrecht. Since 2007 I’ve been in Utrecht a lot, that fgm education, it was in Utrecht. And then I have information training for domestic violence, it was also in Utrecht. It’s called Pharos, an organisation for migrants and refugees, refugees. About health, knowledge and expertise centre. There she often has a course and she has training for a counsellor. From 2007. I am very evening, but 2011 I also have a job there, my second paid job was in Utrecht, at GGD Utrecht. So, I really have a special bond with Utrecht now.
[i] What do you think, what’s your first impression when you’re in Utrecht? What do you notice?
[r] Of course, often I was just going for a while, just back, but after that I’m more. You know, more in the city. Yeah I just like this, the shop, the mall after Central Station, Hoog Catharijne, that’s what I think.
[i] Why?
[r] That’s what you run without. Yeah, you walk in there without rain or not, just inside, it’s nice to walk in there. If you walk out of there, the Oude Gracht, I don’t know, I like it so much. I just get a different feeling there.
[i] Can you describe that feeling?
You know, from the crowds, you’re downstairs. I don’t know, one, sort of. bonding, you know, just sitting there, just.
[i] a bond with.
[r] A bond just for me or certain between a water and certain two walls, that you want, you know, just some kind of boundary. Then I can be more with myself and also enjoy what, what here. I love water, I am, I come, I grew up next to water, Nile and that big lake. Water like that gives me more peace. But is it also, is different, Holland is very custard, flat. you know then you get the feeling of somewhere a border. In Africa there are more mountains and more different landscapes. But in that little bit down there you can look high, you know, maybe that! I don’t know, it has a nice feeling. Calm and is different, that’s what I think, yeah, that’s where I’d like to go. And also Ethiopian restaurant, haha, sure. And I go to Ethiopian food every once in a while when I feel the need. It’s just a 2 minute walk to the Oude Gracht.
[i] Do you know a lot of Ethiopians in Utrecht?
[r] Now because of my work earlier. I have it, I have worked at GGD The Hague for certain topic of female circumcision, that is not for specifically for the Ethiopian, of the whole African. So at that moment I got to know the people. At the moment through. Now I’m getting to know more Ethiopian people there for my work.
[i] Is that nice for you to get to know more Ethiopians, get to know them? in Utrecht?
[r] Yeah. Yeah, sure. It is, it is fun and among other things, I have seen it in between time, example in The Hague are Ethiopians. they are easy to find, because we have a foundation, we have the network and you know when I get to know them in Utrecht, it is really hard to find people quickly. I’ve learned how important that self-organization is. say, people participate here. Roads, somewhere to find a way.
[i] Is that different in Utrecht than in The Hague?
[r] Yes, yes.
[i] What’s different then?
[r] In The Hague if I want to find Ethiopian people. Now you can ask me at the same time I can give 10 people your phone number.
Yeah.
[r] Just where I am from my activity, they come often, we had the contact. But in Utrecht, the, you ask 1 person. You can’t just get that phone number like that. And these people too, they’re not used to meeting, I think they just live meeting, so.
[i] And do you think that has to do with the city itself, with Utrecht itself?
[r] No. Just because there are a lot of central points there for the Ethiopians themselves. Ethiopians get together, do something activity, also and organization that people gather together. You can’t go anywhere here. to find those people. Where can you find people, on the street? That’s difficult. Yeah.
[i] And how did you do that, because you come to Utrecht for the courses and the education, huh? that’s the professional side now.
[r] Yeah, yeah.
[i] And from that professional point of view, how do you qualify with those people, with the Ethiopians living in Utrecht?
Yeah.
How do you do that?
[r] I mean from previous work or what…
Yeah, past and present?
[r] Then, yes. Then then then, then was 2011. I had to work for African from other African countries as well. It’s funny the other African countries has a foundation, or a church, where can I really go. But for the Ethiopian were nothing.
And what other African countries?
Somalia, Togo. Ghana, Burkina Faso and Guinea, yes, there are, and Eritrees and Ethiopian were the only ones who didn’t have a foundation so, actually, I’ve been looking for people on the streets. At the restaurant, or Burger King, at the station to meet people too. Just like that, but later, I went to church and.
[i] There’s an Ethiopian church in Utrecht?
[r] No, there was some kind of festival, church service just, I heard, there was some fundraising for the church, it happened to be in Utrecht. Then I’m there, I have contact with people for that, when the GGD sponsored, the hall rent and among other things to eat from the people. That has, the project again has space, money, that to do, because so difficult, difficult subject. Then you have to adapt, with the people, with the culture.
[i] And what was the subject then?
[r] Female circumcision. It was a painful project for GGD Utrecht. Not only Utrecht, six cities, but Utrecht is having a hard time doing this painful project, they haven’t done much, they’ve had money for three years, but she’s looking for someone to do it, that’s when I was hired, and Utrecht was actually new to me. With the Ethio…, the Ethiopian was the hardest group to reach at that time for me. Because er, it was going somewhere, no central point there people can ask for. But in the end it worked out. By sponsoring a meeting, just from their own people, during that meeting, it was rural people’s day, of course there will be 100 people, when we’ve given information there.
Hey, that’s very specific, huh.
Female circumcision, yes.
Specific theme, profession.
[r] That’s right.
How, can you tell me something about it, for example, I’ve never given information about anything, how do you give that information?
There are different ways to give information, depending on the theme. You have to know a certain, certain standards. The group, how the group dynamics are. What culture fits the group, for example, if I go to Ethiopian church, I really have to dress like people. Or if I go to mosque, I have to have some kind of headscarf, you have to adapt. Language is also important, you, I have a mostly own language education for the Ethiopians. As for other Afrikaans or I have to adapt when people speak English in the Netherlands. But most important also knowledge about the subject.
[i] But how are you going to bring such a difficult, painful theme into the community, how do you do that?
[r] Yes, you use all kinds of ways, models, example. If I say people like music example, you can use music that day during the education. When I tell people, do fun, example living room meeting, we use Ethiopian coffee ceremony. I, I often use that people to be a little looser and own themselves. So you fit the group, sometimes of the culture or what makes it, a little more confident, you have to choose it too. When do people just find themselves free. For example, I give information sometimes only for women, sometimes for the young people separately. Young people who were born or grew up are very different than, say, us who came to the Netherlands later. With men, sometimes when you get the feeling, now it’s negotiable, then you go mixed, mixed, I mean together, give information together. So, it’s not just knowledge, but you have to really learn about the group. And also, you have to be so flexible.
[i] Can you give an example of being flexible?
[r] Example, professionals, they only want to work from 8 to 6, for example, a working day. I’m flexible on Sundays or Saturdays when I’m in the group, then I’m going to adjust the information to them which times suit them. That is also a flexibility and the second is, I also see what else they need. Sometimes it’s not my job, but sometimes they come up with other problems. Then you have to help the people in case the information goes, with sometimes babysitter, you have to arrange, from them also, sometimes yes certain event example we can use, example Mother’s Day. But no small gift for Mother’s Day, then we talk about motherhood. You know, you have to be creative and every moment yes, to get those people their way to get that information or to make that negotiable. That’s the flexibility, it’s not really standard, standard, the yes like professionals. It’s not because of them, it has to come like that, that doesn’t work, those people are not yet, those are the process, so you’re busy too, a miss the process, sometimes you have to adapt, often. in the group example, a few people who can handle powerpoint presentation, sometimes those have to have sheets in their own language, yes that’s what I mean.
[i] What do you like most about this work?
[r] I I I what I like most is that, I like to learn, I like to learn new things, but I like to hear things. To become conscious, to transfer that to the others. Transferring knowledge, that’s what I like best.
[i] Yes?
[r] Yes. I don’t know maybe about my old profession too, is librarian, you just give information to people or something. All the time I find this or fascinating, transferring knowledge.
You like to do that? With bee, with the Ethiopian community, but also with the African community.
[r] With everyone!
With everyone.
[r] With everyone, for example with the Dutch about Ethiopians, they have very little information about Ethiopians, they only talk about war. hunger, but outside that is really fascinating country, lots of history, culture and that also gives workshops, lectures, sometimes coffee ceremonies. But is also information about, just facts, you know, travel information.
You also have your own business, don’t you?
[r] At the moment I’m setting up my own company, I’m practicing. I’d like to do the information anyway. I would also like to give information about Ethiopia, or workshop, or lecture. In addition, from time to time, certain projects, just like now BMP has a lot of work, because Ethiopia is Ethiopian, Ethiopian background. There I am now working on this and that may come who knows other research, so I, I look, but so many people also and nowadays, she goes to Ethiopia to work, to live there. But they are also very adoptive parents, if they need it then I will, yes, give information. Me, I use it, culture is a tool. Instrument of integration, the engine of integration, for me, I am in the Netherlands. A lot of use, Ethiopian culture, first of all a means of bringing me in contact with the people.
[i] The Ethiopian culture?
[r] Yes.
[i] Can you, I don’t know anything about Ethiopian culture, what do you use Ethiopian culture to bring about that integration? Could you give me an example.
[r] In my way, with me, what did I do when I came here, just people, just contact me. You’re new. And it’s not custom that I go to someone’s house, hello and come have coffee, that doesn’t work. Something of mine has to come to people’s contact. And then I start asking my neighbors to have coffee with me. So in Ethiopia it is normal to have coffee with your neighbors on a daily basis, but in the Netherlands it is just not the appointment. Or even, yes, it isn’t. So then I start with neighbors, sometimes I don’t succeed, it might take years, months, drinking coffee with the neighbors. But out there, I also want to get in touch with Dutch people in the community centre. And one way or another, I have to use what I have, people of feeling, if you have, you’re welcome, if I want, much less welcome. That’s just international standard. So, when I tell them to show what people like about the Netherlands, it is very open to know or ask new things, they are curious. Then start making friends. That’s when I got in touch with people and that’s where I learn from, huh, this is also about integration, you don’t have to come from one side of my feelings, precisely because that culture is the hospitality of that Ethiopian culture that makes people eat, drink coffee, you know, it’s just so simple things. Or clothes, now also, what I have is Ethiopian clothes actually, if I go somewhere, festival, I get Ethiopian. And people are gonna talk to me soon, where are you from, what’s, what’s this? Then you interact with people. Something like that. And soon, Ethiopian people too, of course, everyone’s proud. What, what’s got something positive, I can bring it to the other, so that use, it’s, it’s, it’s a, yeah, kind of a tool actually. Those, those things that, what have I brought with me from my country, the good culture that I keep it, the bad traditional like female circumcision, that’s what I want to discuss. Yeah, that’s it.
[i] Contact with people is important, isn’t it, for you?
[r] Yes I love people, love people, love or make contact, make contact, not only for myself, but for other people as well. You know, people’s first need is actually contact with people and with yourself. In the Netherlands that is very much less say, compare with Ethiopia, here is individual people, of course in Ethiopia was perhaps something else. Time, it’s different, modernist or globalisation or [unintelligible], but you know, you learn from people and you belong with people. And you need other people, they need you, no matter who you are and where, what level you are.
[i] You use your identity if I understand it correctly you use your identity as a woman from Ethiopia to make contact with others here?
[r] Then start, yeah sure, my, me, I use purely for my identity, but when I see back now, I don’t know as identity, something it’s different, you know, from the others, so show it. It’s not that that’s the strong identity from Ethiopia, it’s getting less and less, it’s more you, you’re here, you feel at home here, you, you’re here every day. But you can’t let go of what you had, because that half, I came when I was 26 so, half my life, I didn’t, I, I was born, I grew up there. I can’t let go of that. But I, I adjust to myself here too, often.
[i] That’s very nice what you say, on what basis do you make choices here in the Netherlands? For example, the choices of volunteering and working for the theatre and for… working in The Hague, Utrecht, in Leidschendam, in Rotterdam. You are so active. What, yes how do those choices come about?
[r] Sometimes I choose consciously, sometimes unconsciously, sometimes I have to choose, because I have no other options. That, that’s the painful one.
[i] Yes?
[r] All volunteering then done in the beginning. When beginning was important to me was to bring contact, to do experience. Later for other people, actually, I don’t want time to become so, so hard for others like me, I’ve seen this road now. Why shouldn’t I show other people that way, why he has to walk so long to find that way? that’s my motto, I know how hard it is, so I want to make the way easier for others, that’s 1. And second is that volunteering. for me is either a way to do experience later also because I haven’t made a right profession, this is my profession, that I’ve done the training. So I can’t just make a certain career in 1 direction. like what you’ve seen, my life was just yeah, very different from what I want, how do I want. So I have to find a way that becomes something for me. So. Hope each and every opportunity, I just grab. Every opportunity, small, difficult or easy. For me it’s better than nothing, so that’s why I’m more involved everywhere, actually, I don’t want a social worker, I can’t work as a professional. But by volunteering I have that, that’s what I need.
[i] Yeah.
[r] That what’s called in the Netherlands, I get from, what’s called, merit, what’s your name in the Netherlands, do I get satisfaction, what’s called?
Satisfaction.
[r] So that’s 1. Satisfaction?
[i] Yes, satisfaction.
[r] Satisfaction that I can’t achieve as a professional with career I can’t, but by volunteering you can, I more, do that. And the second is, as I want to be independent, I have to try everything. I I I have to, it’s so exhausting that every time with the choose. Every time, I do not choose the easiest way. because the easy way does not exist for me, or I am so ambitious, then does not suit me to be passive. But is also, I have to, I have to work, but get that work. that is my level, it is a higher mentality, but in my social level there are layers, that collide.
[i] Yeah.
[r] So is so awful.
[i] So contradictory.
[r] Yes contradictory. That my ambition, my dream, my desire, my wish, so higher. And the reality, I’m just in layers, in lower levels for my life. That is very, very painful to accept. I wouldn’t just stay that way, I want to process if possible and also find a moment when I finally feel that, here just something, just something, just feel at home.
[i] But, don’t you feel at home here? I mean, I do feel at home, but are the things I’m wrong.You’re wrong. You know,you have security,you have independence,you have freedom. That’s the most important thing in me, but sometimes I have moments that I didn’t have, then I don’t feel at home, that I’m forced, for example, because I get benefits, things that don’t want to work. Or, I’m moved somewhere, between people, I have all the respect of every person, but those people have never worked, not heard about CV never heard, then I get information, yes you had to do your job proposal, every morning. Yes that’s the case with that particular trajectory you are in trajectory people who no longer worked, but you have to be among those people, because you get benefits. At that moment you know, I want to leave, because I I. I didn’t belong there, me, with all due respect. I deserve a different position, challenge. In that moment, you know, I feel, yeah, so much pain. And so much insecurity, so much powerlessness. I don’t know where I want to go, but I want to get away from that kind of escape, you don’t feel at home. That’s what it is.
[i] And then how do you pick yourself up and say okay? New day.
New beginning.
New beginning, new challenges, how, how do you do that?
[r] Yeah, I’ve been on benefits 3 times, my benefits stopped, because, yeah. But fortunately, I take myself back, because I, I look completely different, myself, because I want this now, that if the other wants. they don’t want for me, that’s not rule this, for this I can tell you example. When I work at GGD Utrecht, yes it’s temporary project information, beautiful you work with civil servants. And stop, after 3 months I have to go back on benefit. Sure that’s me, I have a letter, integration, yes then I’m used, I went to that appointment. I thought you know I get intake interview, what have you done, what would you like to do or so, but I’m right away from place, yes you have to take your shoes off, those new shoes. Then you have to get in that production work. 100 people in another room, just have to explain first, you have to say hello then people, you have to brush your teeth every morning, you have to be clean. And also the worst was, the space in front of my eyes is not very suitable, chemical things together, it was sensitive. Then, yeah, I worked there for 3 months, but I’m almost burned out. Of all the dust, all the things. Then I was moved to also green, green work hot. That was also chemical inside, the closet was no good. I’m almost stuffy, my eyes can’t sleep. Okay, in that process I was made for a year, again I got the job and then I got unemployed. Am I also forced [forced] to go to a thrift store. I have every respect, but the problem, my eyes are very sensitive to dust. I have to be in a clean environment. Okay, at that point, what do you feel? If I say no, I don’t have a home, I become homeless, my benefits stop. What are you gonna say? I actually have the medical reasons. Finally taking so long, but in the meantime I was applying for a job, for example. Just somewhere. Then I get a job or I have another volunteer. in a neighborhood example, at the community center. And she also asked me because I get benefits, people have a feeling that you’re not motivated or you’re not, what are you going to do for us? I say what do you have for me here, I can do anything. No tell me what you want with us, with us. I say give me a chance, I’ll see what’s going on here. Between that time they let me, 200 plates washed with my hand, and also, I have to spend 1000 flyers in the neighborhood, because a benefit agency has a negative report. Ma’am, she doesn’t want to work in the thrift store. So you just, you’re in the blacklist, while it’s not seen like you. After a week, I plan on writing what I want to do at the community center. When I’ve seen very few foreigners mainly come there. I, I don’t know the area, but foreigners do come here, I ask. Yes, but they don’t come to our community center. Okay I want to try and get those people here. Well, go ahead. When I organized a meeting every week. Started women, I, I go to school, on the street, at the supermarket, that woman talking. Then once a week, I organized an information meeting. Then she believes, but she doesn’t get that opportunity. Then my contact came after a week, she was on holiday, she has to give a vote for that I am allowed to work there, because I have in the thrift store… During a conversation at the table. I don’t know, with that lady who works, she’s very real, yeah, I don’t know which employer works for you. During the interview. Later on, that, that lady who’s bossing me, you know, they have impression, negative impression of me. That’s why she had that plate washed, delivered. That means, you can’t be yourself, you know, that kind of frustration. You don’t get mad as a human being, you’re like that. So, finally, six months in that community center, I got a nice letter of recommendation. They even say 200 percent she’s worked. And then later she went to,uh,to,uh,the contact who sent me that letter about my negative,yes,ma’am,so,so,so… You know, you have to prove it, prove it’s so hard. You have to prove yourself ten times to really be you as a good person. Proving that is exhausting, sometimes you can’t prove because you don’t get a chance to get anywhere to prove yourself.
[i] That, I imagine it’s unfair.
Yeah, gives that, gives uncertainty gives frustration. That also shows you as refugees, you can say, oh if it was my country. It’s not true, but it still gives you a lot of feelings, to get over it, you’re still on the run. You always want to leave, but you don’t know where to go. So that’s what this kind of thing actually makes you very restless. And then, that, that not you, yeah.
[i] And yet now I think about what you said about Utrecht, that you’re there and you’re experiencing a certain kind of restlessness.
[r] Yes, starting over again for me is, of course it’s exciting, challenging, but at least I get the space to do how things I want to do. Or that I can use and use my talent. I can also develop when I’m in between. with you, with my colleague who, you know, I can learn. Maybe she too can learn from me, maybe I can contribute, that talent that I have and maybe different. My employer, the former employer in Utrecht, during the farewell, farewell to me, I mean the project is finished, he says, they were three people selected for that profession, applied. The two people are really fine, speaking good Dutch, writing. But I did choose the other one, that was [name] he says, she was ambitious. I’m sure she’ll keep it, she wants to do that work. I said never mind about the Netherlands, I’m going to write it, I can compensate for that with her… Now, I’ve never regretted choosing her at all, she says. So some people do look at you as a person. Some people through the language, you know they have different judgment. At least as a person you think you have, who accepts you, or tries to use your, well, your qualities, not just see the negative or the inferior sides. Everyone has weaknesses, for me the language is weaknesses. Maybe in other things, too.
[i] But well you, you are aware of that and I I, you deal with that in a conscious way and that is also a very great talent of yours, I think. yes I, I would be nice if I speak Dutch even better. Now also, I’m working on Dutch. But, I don’t think that’s really that would be a real obstacle handicap to doing nothing. Because if that work is what I’ve done. Anyway, I’ve done it. Maybe be difficult for my colleague, but with other things you’re going to compensate. I also advise everyone, do something with you, don’t think only I can’t speak Dutch very well.
[i] Do you think that, yes, how, your experiences in the Netherlands, do you think refugees get equal opportunities as others? I don’t think, not only the chance, but also refugees is very different kind, different kind of person. If you ask migrants, here for example, Surinamese, Moroccan guest workers have come. I can not experience the first generation, but after that. They have family here, so the environment helps you, to get that chance. You have grandmother, you have an aunt, maybe they also know companies, that network helps you. But refugees don’t have that. Often they’ve either fled on their own, or they’ve had another trauma experience that takes time to deal with. The asylum procedure isn’t that easy either, it’s not, it’s just finished, you have to continue with those procedures. You want something, you want to do something? You want to work something, you want to learn something, but you can’t! That means because you’re a fugitive. NHB determines, yes determines obstacles, that makes it, she gets less chance, but the situation is. yes that’s a shame, so many potential people. Because of all those procedures, also in my job, I’ve worked with people who get papers sooner, who get the chance, do training. More, more they are lucky in their lives and also easy in Dutch society. Feeling at home here too. People who don’t get a chance on time, who are isolated, in terms of language as well. In terms of all experience. So I think it’s with refugees, it’s not equal opportunity.
[i] And you have Dutch nationality?
Yes.
[i] And why did you choose that? In the end? And when, when did you get the Dutch nationality?
[r] I applied for Dutch nationality in 2001, since that is what I did. I would not go to Ethiopia, I would not, at that time for me is not, is not safe. Anyway I am not also allowed to keep two nationalities, so I have chosen Dutch nationality. It is really just double feeling, that you, now now it is much less, but then was, yes it is a double feeling. You know as if you, you. You had nothing, you know, you didn’t have the countries, you didn’t have your parents, that nationality feeling is also there, you know, yes, pass on, let go. Then you feel grateful, you know, but it’s always more like you’re here more, now I wouldn’t have it any other way, so to speak. But my parents find it difficult, my father especially. I didn’t ask for a vote, but I did pass. He finds it so bad, that I, that I have other nationality. I took that with me. I’m not Ethiopian anymore. But also in terms of other things, yes, I mean. I don’t know. It’s confusing. Sometimes you know, oh I’m not Dutch or I’m not Ethiopian, certain moment you don’t feel somewhere. You’re in Holland with nationality, but like last time I told you, you know, you’re more in trouble. And you don’t know where, you don’t feel me somewhere where you belong.
[i] Do you feel displaced? Do you feel displaced?
What’s displaced?
[i] Uprooted is that you don’t really have a country. Nowhere.
Nowhere.
[i] Doesn’t belong to any country.
[r] As I told you, yes certain moment example, I have a problem with a job application, if not, with my benefit. that or becomes compelling, at that moment yes often comes back this. I thought yeah I’m leaving, but also in Ethiopia, I don’t belong there either. And here too! So… Because it of refugee feeling maybe the other people also Dutch, she would never feel that way, but I, I belong nowhere. There is, comes back often, especially. if I do not get a chance, or if I, I am unemployed, you know the biggest problem for me that, I just like to do something. Now say, the moment there, you’re not holding onto anything. For that independence, I’ve sacrified everything, everything. I don’t have family here, I don’t have a career, you know I have, at least the one thing I want is to be independent.
[i] That’s right, you do, and if you turn the question around now, what have you got here?
[r] What do I have here? Maybe if you’re not with the Netherlands, maybe I wouldn’t be so maybe wise, things, because so much, so many experiences, the up and the down. but not only up and the downs, but I also have good moments, example that Kartini Prize. So, and get a feeling, okay, then I’m somebody else’s. I get looked at by someone other than me looking in my mirror. You know, strong woman, how do they do that, how do you actually do that, where do you get the energy, then stand still a bit, yes then, then I come back, okay, I know I’m getting [or work] hard. I work hard, but in terms of you know, concretely something, then the moment then I have a lot to do, but so little achieved, I mean personal success. If I describe myself then it’s with work, a step because to troy…, setbacks sometimes makes, that’s unclear. But I think now, I’m on the right track. Right now, yeah, at least I’m working. And I’m doing all those talents so far what I’ve done, or volunteering, or courses, or workshops, whatever it is. I’d like to do that in if I’m not career, career, but at least I’m going freelance, this is what I want to do.
[i] Because you actually do a lot of nice things, you do a lot of useful things too, for, for, giving information. so you’re playing in the Neighbourhood Theatre now, you actually work, I understand that you would like an authority to acknowledge that? But is that really…
[r] Being independent, not just acknowledging that, but that comes with my bread. In the end I am independent, that, that independence, that economy I am independent.
i] Being economically independent, that would be you, in the future is that a dream for you?
Yeah, yeah, that gives you freedom.
[i] Yes.
[r] As you say, if you have freedom you are healthy, happy. You are your own, your own, your own self, you’re not somebody’s, you know, you’re with yourself.
[i] [Name] I had also read that you love Delft Blue?
[r] Yes, it’s true. Yeah, I ask the one thing that, of course, in Holland, when I, when I look, Holland has become my country too. I love Ethiopian things too, but Holland, Delftware, not only Delftware, but also royal family, I don’t know that that gives me, you know, there I am. subconsciously, subconsciously maybe busy, that makes me feel good. That like, you know, just hold something.
[i] Did you also meet Queen Maxima once?
[r] Right.
How was that?
[r] For me? Yeah, it’s, it was so after course for enterprise of women, and I there I was a lot of women who had done that course and at the certificate ceremony, there’s somebody, there’s a book presentation book, how’s. become, have to pass for Maxima. When the organization [name] you had to give for Maxima. You know, the other my course all, often they are Dutch, they have their own company or she is just. I am the one refugee who is in that course, I am the one who speaks Dutch well, does not speak Dutch well, and is so, yes, when they say it, but afterwards, I have heard. because you are so persistent, that course you have paid contribution. There is no one from a refugee or African background or a newcomer, not even daring to come and get an education, that’s for us. for you there is extra promotion, she cancels later. Then I passed on that book to the Princess Maxima. She’s nice, actually speaking yes with her, but it’s a short one. But now really use as a promotional material sometimes, it gives something.
[i] Do you have anything else you would like to tell me about your contribution to, for example, Utrecht? As a city, as a place where you come and work?
[r] Right. In, look, in The Hague I have the Kartini Prize, but I also have municipal award. municipality of The Hague, 10 years of relevant work, 2012 the moment, from the moment I am 1 day in The Hague, I was always busy. Okay, Leidschendam also a theater project. Now the next step is I think most of the contacts now I have in Utrecht. Coincidentally my old job, I often did training there. Now also, for BMP, Unprecedented Special. I am 1 or the 4 workers of the Ethiopian community in Utrecht. Actually I chose this job, right, it is about refugees and contribution in the Netherlands. When refugees first contribute themselves and secondly that Ethiopian people in Utrecht make visible. I have seen from last week how difficult that is to achieve. But also making it visible, but also in the group trajectory. also helping them in their process, also a way, at least to participate, in a personal life story. Sure. It’s mainly the contact to what I’m looking for during recruitment. Sometimes, it’s really hard work, but sometimes as in 1 time than people found, interview. I’m also inspired by people’s stories. I learn from this, from them there. I, I also appreciate which way is, you know, life builds up here, or to see it. And later that work too, when I see it in a museum, in archives, in the library. This is my old job, old trade. You know, in a different way, well, I’m putting something, yeah, something in the library or the archives, museum something. That just gives me satisfaction. So, I’m happy to do that. Well, I’ve, I think I’ve, I’ve told you a lot of things. The one thing I want to say is, fugitive, they deserve a chance. Whatever the reason is, leaving your own country, that’s the hardest decision to make alive, or living in another country. Same as I’d like to tomorrow for you, go to America. Just without anything, they’ll all be taken care of. Would be difficult, yes leave your acquaintances, your colleagues, the culture, the environment, still that itself and difficult. So, and refugee has that. Often disappearances are [forced], without will that has to leave them from that country. But if she comes into new country, also, yes, get opportunities, just. And also show them talents too, or use talents… Especially it is sin that educate people higher up, just it is, would be potential [possibility] for the Netherlands. Or to bring another people from another country to work here and give training. Dear Holland is one or the countries that gives scholarships for other countries, for the same [unintelligible]. While we are refugees, we would like to learn, but very few possibilities. That is, I find that very unfortunate and it would be better to have the opportunity. And thank you.
