Levensverhaal van Juan Heinsohn Huala

Op de foto die u hier ziet worden drie Chileense generaties gesymboliseerd. De generatie die naar verandering streefde in haar land, de generatie die haar land moest verlaten en de generatie die ver van haar land geboren is. Daarop staan mevrouw Allende, mijn dochter Lisa en ik, bij de onthulling van een plaket op de muur van de Allendestraat in 1992.

Mijn naam is Juan Heinsohn Huala en ik ben uit Chili gevlucht, in de tijd dat vluchtelingen wel vreemdelingen waren, maar welkom. Op een koude winterdag landde ik samen met mijn familie op Schiphol. We troffen er een welkomstcomité aan met muziek en al. Heel wat anders dan de varkenskoppen en brandbommen van nu. Eind jaren 70 was het, en ik was een jonge man van 20.

Ik heb altijd geschilderd. Een paar maanden na mijn aankomst had ik mijn eerste expositie in de oude bibliotheek van Rotterdam, geholpen door burgemeester Andre van der Louw. Het Salvador Allende centrum werd toen mijn tweede huis. Een cultureel centrum waarin ik me kon uitleven. Cultuur zit in mijn DNA en de uitingen daarvan zijn mijn schilderijen, mijn gedichten en het organiseren van culturele programma’s.

Waar het in de stad naar cultuur ruikt, ben ik te vinden. En waar cultuur ontbreekt, probeer ik er ruimte voor te maken. Soms brengt cultuur jou ergens binnen, en soms breng jij cultuur ergens binnen. Ik ben van beide. Een culturele duizendpoot, die iets voor zijn stad probeert te betekenen. Je kunt lang zitten wachten als je vindt dat anderen jouw huis moeten komen opvrolijken, maar je kunt ook zelf de mouwen opstropen om daar een mooi en leefbaar huis van te maken. Ik houd niet van wachten. Ik steek liever mijn armen uit de mouwen. Het Poetry Park festival, later Dunya festival, liet me trouwens niet wachten.

Rotterdam is mijn huis, biedt mij kansen en waardeert mijn kunstzinnige aanwezigheid. Het is een stad met veel potenties waarin je kunt groeien. Ik zoek ruimte voor groei. En de ruimte voor groei krijg je niet cadeau, daar moet je je voor inspannen. Dat is het minste wat je kunt betekenen voor de stad die jouw huis is en jou vrede en rust geeft. Je creëert daarmee niet alleen ruimte voor jezelf, maar ook voor mensen om je heen. Dat verhoogt de kwaliteit van jouw leven en dat van anderen.

Juan Heinsohn Huala met zijn dochter Lisa en Hortensia Bussi, weduwe van Salvador Allende, bij het onthullen van het Salvador Allende-monument in Rotterdam, 1992