Programmaboekje Ongekend Bijzonder Festival Rotterdam

Persbericht: Ongekend Bijzonder Festival op Grotekerkplein

3-dagen over kracht, creativiteit en talent van vluchtelingen

Het Grotekerkplein staat van 17 t/m 19 juni 2016 in het teken van het Ongekend Bijzonder Festival. Een gratis muziek-, theater- en kunstfestival voor alle Rotterdammers, uitgaande van de kracht, creativiteit en talenten van vluchtelingen. Even geen zware kost over opvang en asiel, maar een groot feest over kansen, trots en ontmoeting. 

Het landelijke interviewproject Ongekend Bijzonder verzamelde de levensverhalen van voormalige vluchtelingen. De verhalen vormen de basis voor tientallen artistieke producties die de afgelopen twee maanden in Rotterdam, Amsterdam, Utrecht en Den Haag te zien waren. Het Ongekend Bijzonder Festival in Rotterdam, dat georganiseerd wordt door het plaatselijke Ongekend Bijzonder team vormt de spetterende afsluiter van dit spektakel.

In de levensverhalen van Ongekend Bijzonder komt naar voren hoezeer vluchtelingen zich met de stad Rotterdam identificeren. De wederopbouw van de stad raakt aan de wederopbouw van hun leven. Ze hebben als nieuwkomers de stad mee zien bouwen. Daarmee is Rotterdam meer dan andere steden, hùn stad.

De afgelopen maanden hebben groepen oude en nieuwe vluchtelingen, in samenwerking met organisaties als het RO theater en Music Generations, gewerkt aan eigen muziek-, dans- en theatervoorstellingen. Ook hebben ze tal van workshops voorbereid waarin co-creatie centraal staat. Samen met gerenommeerde bands als Ntjam Rosie & Artvark, Tentiempiés, Mala Vita en Carlama Orkestar maken zij het Ongekend Bijzonder festival tot een bruisend evenement dat lucht en ruimte schept. Kijk voor het programma op www.ongekendbijzonder.nl/festival

Muziek
Dagelijks treden vier of vijf bands op. Op vrijdag bijvoorbeeld de zangeres Ntjam Rosie & saxofoonkwartet Artvark met de voorstelling Homelands en een optreden van Music Generations met vluchtelingentalenten. Zaterdag is het feest met de energieke cumbia band Los Paja Brava, met Mela Vita en de legendarische Chileense band Amankay. Zondag zijn de bruisende Tentiempiés en de balkantonen van Carlama Orkestar aan de beurt. Verder o.a. Misa & Sendi (Balkan), Dar al Mouzika (Nederlands en Syrisch) en Team Tresor (Congolees).

Theater en poëzie
De voorstelling van Syrische vluchtelingen Talent op de Vlucht trekt in heel Nederland volle zalen. Op vrijdagavond is deze voorstelling op het Grotekerkplein te zien. En op vrijdag en zaterdag speelt het RO theater samen met voormalige vluchtelingen de korte voorstelling De wonderlijke lotgevallen van Benaw Bezimen. Verder dragen 21 dichters uit 11 verschillende landen gedichten voor, afgewisseld met muziek uit o.a. Chili, Eritrea en Irak.

Dans 
Tijdens de optredens kan er op het plein gedanst worden. Op zondagmiddag treden in samenwerking met de Danssalon Eritrese, Chileense en Balkan dansgroepen op zoals Newen Copihue, Tamo Daleko en BiHRO en wordt het publiek uitgenodigd mee te doen.

Kunst en workshops voor kinderen
In gebouw de Heuvel is doorlopend Anders Kijken te zien, een tentoonstelling van acht kunstenaars uit o.a. Irak, Chili en Syrië (al vanaf 12 juni geopend). Ook zijn daar doorlopend films en documentaires te zien. Buiten op het Grotekerkplein werkt de Schildersbrigade, samen met bezoekers, aan een nieuwe kunstwerk op grote schermen. En voor kinderen zijn er op zaterdag en zondagmiddag kinderkunst workshops.

Huiskamer van Rosh
Los van de muziek, de gezellige drukte, het feest staat midden op het festivalterrein ook nog een plek van rust en verstilling. De mobiele studio van Syrisch Rotterdamse filmer Rosh Abdelfatah heeft de vorm van een huiskamer. Terwijl hij werkt aan ‘de film van zijn leven’ gaat hij met bezoekers in gesprek. Hoe zou jouw levensfilm er uit zien?

Nog meer Ongekend Bijzonder in Rotterdam
Op basis van de levensverhalen van vluchtelingen organiseert Ongekend Bijzonder, naast dit festival, verder nog de foto expo De Wederopbouw van mijn leven in de Bibliotheek Rotterdam (t/m 10 juni) en de tentoonstelling VerRotterdamst (t/m 2 oktober). De levensverhalen zijn eerder deze maand opgenomen in de collectie van Stadsarchief Rotterdam, en zijn zo een blijvend onderdeel van het collectieve geheugen van de stad.

————————— einde bericht ———————-

Voor meer informatie over het interviewproject, het festival of hi res beeldmateriaal kunt u contact opnemen met Michel Langendijk van Ongekend Bijzonder op 020-428 27 28 of 06 40963010 en via ongekendbijzonder@stichtingbmp.nl
Kijk voor informatie en interviewfragementen o.a. over Rotterdam op ongekendbijzonder.nl

Foto: Los Paja Brava (een van de bands die optreedt en waarvan het beeld is gekozen als campagnebeeld voor het Ongekend Bijzonder Festival.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Persbericht: Levensverhalen vluchtelingen naar Stadsarchief Rotterdam

‘Tussen aanhalingstekens’ door Mardjan Seighali

Tekst van Madjan Seighali, uitgesproken bij de uitreiking van de Ongekend Bijzonder interviews aan Het Utrechts Archief in 2016

Er waren dagen of waren het maanden of misschien wel jaren dat ik niet meer sprak over “daar”. Tussen aanhalingstekens. Hoe kun je begrijpen of voelen wat ik bedoel met “daar”. Je bent er niet geweest. Je kent de geuren niet, je kent de kleuren niet, je kent de liedjes niet die mijn moeder zong om mij in slaap te wiegen.

Het duurde dagen, maanden of misschien wel een paar jaar voordat ik als vluchteling hoorde dat anderen ook over “daar” tussen aanhalingstekens spreken. Maar hun “daar” was niet het mijne. Hun “daar” was geen ver land, maar een ver kamp. Een plek waar zij opgesloten zaten in Duitsland of Indonesië tijdens de Tweede Wereldoorlog.

Ik hoorde over hun “daar” door verhalen rond 4 mei. Ik las over “daar” als er weer dagboeken werden gepubliceerd met persoonlijke verhalen. En ik begreep steeds beter dat heel veel Nederlanders elkaars verhalen ook niet kenden. Want op een verjaardagsfeestje houd je maar liever je mond of vertel je over hoe koud het was op Koningsdag of hoe warm met Kerst.

Ik hoorde dat mensen die in de oorlog in kampen hebben gezeten het onderling over “daar” hebben. Zij die het ook hebben overleefd, weten wat met “daar” bedoeld wordt. En zij die er niet waren, begrepen het toch niet. Jules Schelvis, die tengere moedige Joodse man, die onlangs is overleden, begon pas na zijn pensioen over “daar” te getuigen. Hij werd 95 jaar en tot op het laatst vertelde hij in grote zalen en op TV voor veel Nederlanders het verhaal over de trein die naar Sobibor reed. Om niemand te laten vergeten dat “daar” tussen aanhalingstekens heeft bestaan.

Ik wil niet wachten tot na mijn pensioen om u mijn verhaal over “daar” te vertellen, maar ik wil ook niet dat ik op verjaardagsfeestjes alleen maar steeds moet vertellen waar “daar” ligt en waarom ik “daar” niet meer ben.

Ja, ik kom uit Iran en ja, ik moest vluchten en ja, ik heb in de gevangenis gezeten en ja, dat was een hel en duurde anderhalf jaar lang en ja, ik weet wat doodsangst is en hoeveel verdriet een mens heeft als hij zijn geliefden kwijt raakt of nooit meer ziet.

En ja, Nederlands leren is heel moeilijk. Ik ben nu 25 jaar in mijn aankomstland. maar afgelopen week schreef ik dat ik ging spreken met hysterici in plaats van historici. Ja, nu lacht u… dat zou ook gebeuren als ik dit op een verjaardag zou vertellen. Maar vaak heb je niet zo’n kwinkslag bij de hand.

Je verhaal over “daar” is zo groot. En tegelijk stokt het altijd.

Voor u is “daar” een plek van verdriet, van overleven, van honger en ontbering. Wij als slachtoffers van “daar” komen aan uw verwachtingen tegemoet. Schoorvoetend of met tegenzin vertellen we op verjaardagsfeestjes weer wat aan uw verwachtingen voldoet. En daarna gaan we met een steen op ons hart naar huis.

Ik wil u vragen, vraag naar wat anders over “daar” en laten we andere verhalen delen. Want weet u hoe ik verliefd werd? Of hoe mijn zonen als kleuter waren? Of vraag naar de geuren van de lente in de stad waar ik vandaan kom. Dan kan ik u vragen hoe u verliefd werd, hoe uw kinderen als kleuter waren. Wat uw lievelingseten is of van welke geuren in de lente u gelukkig wordt.

Mensen afkomstig uit oorlogsgeweld spreken soms met elkaar nog over “daar” en soms houden zij zelfs hun mond tegen elkaar.

Door de hele geschiedenis heen is duidelijk dat waar jij ook vandaan komt, hoe lang je daar ook was, waarom je terugkwam of waarom je aankwam, er verhalen zijn om te delen die boven onszelf uitstijgen. Dat zijn de verhalen die altijd verbinden omdat ze van “daar” “hier” tussen aanhalingstekens maken. Omdat zij gaan over elkaars verhalen.

Mijn hoop en mijn verzoek is dat u de vluchtelingen ziet als mensen met een verdrietig verhaal over “daar”. Maar ook met belangstelling en potentie voor het nieuwe leven hier. Zoals de inspirerende verhalen van “Ongekend bijzonder”.  De immense moed van de vluchteling om zijn nieuwe bestaan te omarmen kunt u met respect en nieuwsgierigheid tegemoet treden door samen verhalen te delen.

Zo vertelde Jules Schelvis dat zijn liefde voor de klassieke muziek gevoed bleef, zelfs al had hij honger omdat hij “daar” met zijn kameraad Leo delen van melodieën floot die de ander dan moest raden. Ineens denkt u bij zo’n verhaal: zou ik dat kunnen? Zou ik een melodie van Mozart of Rachmaninov kunnen fluiten?

En ik zou u op een feestje kunnen vertellen dat mijn jongens schitterende Perzische voornamen dragen maar dat er bij het Heren 1 hockeyteam tussen de studenten alleen naar hun sterke benen gewezen wordt en ik als moeder vaak denk aan die stoere kleuterbenen die ze helemaal naar Nederland brachten.

Verhalen over “daar” en over “hier” zijn zoveel meer dan alleen de eeuwige pijn in het hart van de vluchtelingen. Een groot deel van de verhalen gaat over het nieuwe leven in Nederland. Over het opbouwen van een nieuw bestaan en alles wat daarvoor nodig is. Over de manier waarop velen van u, die geïnterviewd zijn uw nieuwe bestaan omarmd hebben. Dat u die verhalen hebt willen delen biedt andere Nederlanders de kans om u beter te begrijpen en tegelijk tonen ze ons ook een spiegel. Vluchtelingen brengen waardevolle culturen mee en voegen deze toe aan het erfgoed van de samenleving waarin ze terecht zijn gekomen. Nee, de angst dat zij ons culturele erfgoed vernietigen, is niet reëel. Zij ontsluiten juist een rijke wereld van ervaringen, observaties, verhalen en immateriële waarden.

Het is belangrijk dat niet de ander bepaalt wat jouw verhaal is. Dat bepaal je zelf. Iedereen heeft zijn eigen perspectief en gezamenlijk vormen wij het verhaal van een wijk, een stad, een land. Door elkaars verhalen te beschouwen als erfgoed, zorgen we ervoor dat iedereen erbij hoort en deel is van een samenleving. Voor vluchtelingen is het van groot belang om te weten dat hun herinneringen nu ook formeel deel uitmaken van ons nationale en stedelijke geheugen. Voor wie veel kwijt geraakt is, is wat resteert zeer kostbaar. Het besef dat niet alles verloren is. Te weten dat die herinneringen – hoe pijnlijk ze soms ook zijn – bewaard blijven en beschikbaar zijn voor wie daarin geïnteresseerd is. Daarmee wordt respect gedaan aan het verleden en ontstaat er ruimte voor de toekomst.

Ik hoop dat wij blijven oefenen en mooie en verassende vragen op verjaardagsfeestjes stellen en elkaar beter en dieper leren kennen. Wij zijn “hier” en komen van “daar”,
Laat jouw wereld en mijn wereld elkaar raken,

Laat de suiker smelten in jouw hart, zoals we in het Perzisch zeggen.

Dank u wel voor uw aandacht.

Met een vragenlijst ging ik naar de ‘enge’ vluchtelingen, door Ferdows Kazemi

Het is inmiddels zo’n 32 jaar geleden. Ik was een studente van 18 jaar oud en net verhuisd naar Shiraz om daar sociologie te gaan studeren aan de universiteit. Iran en Irak waren toen verwikkeld in een bloedige en langdurige oorlog. Veel mensen waren gevlucht uit de grensgebieden naar de grote steden. Shiraz huisvestte een behoorlijk aantal van die vluchtelingen.

Ik kan me goed herinneren dat veel Shirazi’s niet gelukkig waren met die ontwikkeling. Vluchtelingen beschouwden ze als indringers die hun mooie stad vuil en onveilig maakten. Er deden veel verhalen de ronde over het wangedrag van vluchtelingen. Zij zouden meisjes aanranden, winkeldiefstal plegen, mensen op straat beroven enzovoort. Ik was nog te jong om een onafhankelijke mening te kunnen vormen, vooral omdat ik niet de beschikking had over betrouwbare informatie.

Een hoogleraar zocht toen assistentie bij een onderzoek naar de oorlogsvluchtelingen. Ik mocht van hem langs de deuren gaan bij die vluchtelingen om vragenlijsten in te vullen.

Mijn eerste vraag aan die hoogleraar was of het veilig was om bij de vluchtelingen aan de deur te komen. Hij keek me afkeurend aan en zei:
‘Ik stuur u bij MENSEN aan de deur mevrouw Kazemi. U gaat geen dienrentuin binnen’.
Ik antwoordde: ‘Ja, maar…’
Hij liet me niet uitpraten.
‘Maar wat? Maar ze zeggen dat vluchtelingen criminelen zijn? U bent student sociologie, mevrouw. U hoort uw uitspraken te baseren op onderzochte feiten en niet op uw onderbuikgevoelens. Wat zou van dit land moeten worden als haar studenten voor hetzelfde bang zijn als de mensen die nooit in hun leven een boek aangeraakt hebben? En nu de vragenlijsten pakken en op onderzoek uitgaan. Ik laat geen student slagen die zich door haar angsten laat leiden in plaats van door de rede. Ik had eigenlijk verwacht dat u gevraagd zou hebben of het niet erg was om de privésfeer van die mensen binnen te dringen voor een onderzoek. Dat is eigenlijk de vraag die een student hoort te stellen. En weet u wat mijn antwoord daarop zou zijn? Ja, het is erg, heel erg. Deze mensen leven van de coulance van de overheid. Ze voelen zich daarom verplicht om mee te werken aan een onderzoek dat door een onderwijsinstelling opgezet is. En wij maken gebruik van hun zwakke positie, terwijl we weten dat ze waarschijnlijk nee gezegd hadden tegen ons als zij die keuze hadden gehad’.

Ik heb toen niet gevraagd waarom hij iets deed dat hij eigenlijk afkeurde. Maar ik ben blij dat ik hem mocht assisteren.

Met een tas vol vragenlijsten ging ik langs de deuren bij de mensen over wie ik veel enge verhalen gehoord had. Wij waren onbekenden voor elkaar. Ik had de indringer kunnen zijn die hun privacy schond.
Het waren doorgaans grote gezinnen met jonge kinderen, die bijna allemaal in studentenhuizen woonden. Met het hele gezin op één kamer, die tevens als keuken diende. Al die gevluchte gezinnen lieten me zonder enige terughoudendheid binnen in hun kamer en overal kreeg ik thee of limonade aangeboden. Wij praatten over de oorlog. Ze vertelden me veel verhalen. Over de eerste dagen na de oorlog. Over hoe die oorlog alles van hen afgenomen had. Over hun vlucht en hoe onaangenaam ze door hun landgenoten in Shiraz opgevangen waren. Over de vooroordelen van de Shirazi’s. Over de pijn en het verdriet die de oorlog hun bezorgd had. Ze vertelden over hun huizen en de prachtige steden die ze achtergelaten hadden. Over de mooie tijden, waarvan ze door de oorlog alleen nog maar konden dromen. Over de hoop die ze koesterden op de terugkeer naar huis. Over hun heimwee naar de oude, goede tijden; de tijden waarin ze ergens thuishoorden, de tijden waarop ze trots waren, de tijden waarin hun menswaardigheid gewaarborgd was. De tijden waarin ze niet als indringers beschouwd werden.

Ik luisterde naar die verhalen en hoe meer ze vertelden hoe ongemakkelijker ik me met mijn vragenlijst voelde. Een standaard vragenlijst waarin gevraagd werd hoe oud ze waren, hoeveel kinderen ze hadden, uit hoeveel mensen hun huishouden bestond, hoeveel kamers ze hadden en nog meer cijfertjes waarvoor ik me schaamde naarmate zij uitgebreider hun levensverhaal vertelden.

Ik moest 100 vragenlijsten invullen en bij de 20e gaf ik het op. Ik kon het niet opbrengen om nog langer met die lijsten langs de deuren te gaan. Ik wilde geen telmachine zijn. Die aantallen konden me niets schelen. Het waren de verhalen die er toededen. En die verhalen mocht ik niet doorvertellen omdat ze politiek erg gevoelig lagen.

De resterende 80 vragenlijsten bracht ik terug naar mijn docent en ik bedankte hem omdat hij me de kans gegeven had om mijn kijk op de wereld bij te stellen. En ik zei tegen hem dat ik nooit een kwantitatief onderzoeker zou worden. En dat is ook niet gebeurd. Hij glimlachte en zei dat hij blij was dat ik mezelf beter had leren kennen.

We weten wellicht hoeveel mensen de oorlogen en onderdrukkingen ontvluchten, op zoek naar veiligheid en vrijheid. Soms maken we ons druk om de grootte van die aantallen. We zien ze als duizenden indringers die ons land binnen komen. Het zijn de aantallen die ons afschrikken, niet de verhalen. Die kennen we doorgaans niet.

Levensverhalen creëren verwantschappen. Ze binden. Ze halen de angst voor het onbekende weg. Ze maken het onbekende zelfs bemind. En dat is wat we met het project ‘ongekend bijzonder’ van plan zijn.

Ik ben de gelukkige die de teksten mocht schrijven bij de portretten die u hier vandaag kunt bewonderen. Teksten gebaseerd op levensverhalen van 15 vluchtelingen. Die teksten zijn vooral een symbolisch gebaar. Je kunt immers onmogelijk een levensverhaal in 400 woorden illustreren.
Ik hoop dat ik hiermee kan bijdragen aan een betere wereld, een wereld waarin verhalen er toedoen in plaats van aantallen.

Spoken Column van Ferdows Kazemi bij de opening van de tentoonstelling De wederopbouw van mijn leven in de Centrale Bibliotheek (in mei 2016), ook verschenen op Joop.nl

Persbericht: Samenwerking Ongekend Bijzonder en Bibliotheek Rotterdam leidt tot prachtige foto-expo over vluchtelingen

Rotterdam, 4 mei 2015  –  Op donderdag 12 mei wordt de foto-expo De wederopbouw van mijn leven geopend in de Centrale Bibliotheek. Deze expo toont portretten van 15 Rotterdammers die een nieuwe start maakten nadat ze ooit als vluchteling in Rotterdam aankwamen.

Stel, je moet noodgedwongen huis en haard verlaten. Hoe is het dan om in een ander land, in een andere stad, een nieuw leven te beginnen? De foto-expo De wederopbouw van mijn leven in Bibliotheek Rotterdam toont portretten van vijftien Rotterdammers die een nieuwe start gemaakt hebben en zich deel van deze bijzondere stad zijn gaan voelen. Het gaat om Rotterdammers afkomstig uit Eritrea, Irak, Chili, Iran, voormalig Joegoslavië en Syrië.

De verhalen komen voort uit de interviews van Ongekend Bijzonder, een groot interviewproject met levensverhalen van voormalige vluchtelingen. Door middel van foto’s, teksten en geluidsfragmenten maak je kennis met hun geschiedenis, met voorwerpen die hen dierbaar zijn en met hun beleving van Rotterdam. De kracht van de persoonlijke verhalen raken, omdat het ook ieder ander had kunnen treffen.

De foto-expo is van 12 mei t/m 10 juni 2016 gratis te bezichtigen in de hal van de Centrale Bibliotheek. Zie www.bibliotheek.rotterdam.nl voor de actuele openingstijden. Ongekend Bijzonder, initiatief van stichting Bevordering Maatschappelijke Participatie (BMP), is een oral history project. In totaal 248 vluchtelingen, vooral mensen die de afgelopen veertig jaar hun land noodgedwongen moesten verlaten, doen aan het project mee. In diepgaande, gefilmde interviews, vertellen zij hun levensverhaal. De focus ligt op hoe zij in Nederland een nieuw leven hebben opgebouwd en op hun bijdrage aan de vier grote steden van ons land. Alles komt tussen april en juni bij elkaar tijdens het Ongekend Bijzonder Festival waarin 30 artistieke activiteiten in Amsterdam, Den Haag, Utrecht en Rotterdam plaatsvinden.

De foto-expo De wederopbouw van mijn leven is onderdeel van Rotterdom viert de stad!. Kijk voor het complete overzicht op www.rotterdamviertdestad.nl

————————————————————————————————— Noot voor redactie, niet voor publicatie

Meer informatie of beeldmateriaal in hoge resolutie nodig? Neem contact op:

Bibliotheek Rotterdam: Ilse Hardon i.hardon@bibliotheek.rotterdam.nl en 010-2816302

Ongekend Bijzonder:  Michel Langendijk michel@stichtingbmp.nl en 06 40963010

Documentaire Ongekend Bijzonder in Het Centraal Museum

Het Centraal Museum in Utrecht ontvangt een bijzondere groep bezoekers. Ieder van hen kwam ooit naar Nederland omdat het in hun geboorteland niet veilig voor ze was. Ze vertellen over het stuk uit de collectie dat ze het meeste aanspreekt. Vaak blijkt dit sterke herinneringen van vroeger op te roepen.

Bekijk hier de documentaire van RTV Utrecht naar aanleiding van de tentoonstelling Ik neem je mee die te zien is in het Centraal Museum.

Bestemming bereikt – 1 mei 2016

Deze aftermovie is een compilatie van de Culturele Zondag Bestemming bereikt op 1 mei 2016. Met onder meer muziek, theater en dans werden de persoonlijke verhalen van (voormalige) vluchtelingen verteld.

Culturele Zondag Bestemming bereikt werd bezocht door ruim 12.500 bezoekers. www.culturelezondagen.nl
<div

DocU Ongekend Bijzonder – 7 en 8 mei RTV Utrecht

Persbericht: Stadsopera Onderweg eenmalig in het centrum van Utrecht

Zondag 1 mei 2016 is de opvoering van de stadsopera Onderweg, een confrontatie tussen gecomponeerde muziek en oorspronkelijke muziek van vluchtelingen. Bob Zimmerman schreef de muziek voor Onderweg op basis van een libretto van Ruben van Gogh en gedichten van Baban Kirkuki. Dit libretto vindt haar inspiratie in Ongekend Bijzonder, een interviewproject met vluchtelingen dat het afgelopen jaar plaatsvond in Utrecht. De muziek van Zimmerman buit de contrasten uit met de muziek uit Iran, Vietnam, Ethiopië en Syrië die binnen het raamwerk van de opera een dramatische plek heeft gekregen. Onderweg is te zien op de Culturele Zondag Bestemming bereikt op 1 mei 2016 op drie openbaar toegankelijke locaties in het centrum van Utrecht.

In totaal bestaat de vocale en instrumentele bezetting van de opera uit tachtig muzikanten en zangers van diverse achtergronden. De muziek van Bob Zimmerman omvat een veelkleurig palet waarin tal van Westerse muziekstijlen een plek opeisen. In drie akten horen we Zimmermans stilistische rijkdom gecontrasteerd met de al even kleurrijke muziek uit traditionele bronnen. In de hoofdrollen hoort u bariton Arash Roozbehi, mezzo-sopraan Nienke Nillesen en sopraan Tamar Niamut. De regie van Onderweg is in handen van Geert van Boxtel en Alejandra Peña.

De stadsopera Onderweg volgt twee vluchtelingen op hun zoektocht naar een nieuwe identiteit en een nieuw bestaan. Zij duiken op in het Utrechtse Stadskantoor, het officiële gezicht van de stad. In het Utrechts Archief zijn zij op zoek naar inzicht, kennis en begrip. In TivoliVredenburg vindt een confrontatie plaats met de Utrechtse bevolking: wat betekent het om Nederlander te zijn?

De stadsopera Onderweg is vrij toegankelijk. De aktes vertellen samen een verhaal maar spreken tegelijk ieder voor zich.

Akte 1: Stadskantoor (20 minuten). Adres: Stadsplateau 1, Utrecht
Aanvang 11.00 uur en 13.45 uur

Akte 2: Utrechts Archief (20 minuten). Adres: Hamburgerstraat 28, Utrecht
Aanvang 12:00 uur en 12.45 uur

Akte 3: TivoliVredenburg, Plein 6 (30 minuten). Adres: Vredenburgkade 11, Utrecht
Aanvang 15.00 uur en 16.30 uur. Vooraf half uur inloop met muzikale begeleiding door het Ethiopisch koor Orthodox Tewahdo Sainte Marie.

Culturele Zondag Bestemming bereikt
De Stadsopera is onderdeel van het landelijke Ongekend Bijzonder Festival en van de Culturele Zondag van 1 mei met als thema Bestemming bereikt. Met ontmoetingen, tentoonstellingen, theater- en muziekvoorstellingen is het programma van de Culturele Zondag geheel gewijd aan de verhalen van vluchtelingen. Kijk voor het programma op www.culturelezondagen.nl. Meer informatie over Ongekend Bijzonder op www.ongekendbijzonder.nl.

————– einde bericht —————

Neem voor meer informatie en hi res beeldmateraal van de Stadsopera contact op met Michel Langendijk, coördinator communicatie van Ongekend Bijzonder op 06–40963010 en via Michel@stichtingbmp.nl

Voor meer informatie over de Culturele Zondag Bestemming bereikt kunt u contact opnemen met Kim Platenkamp, Culturele Zondagen, via k.platenkamp@cultuurpromotieutrecht.nl of op 06-29168667.