Mijn naam is Rozita. Ik ben geboren en getogen in Iran als jongste kind in een gezin van vier meisjes. Mijn vader was arts, desondanks nam mijn moeder onbewust medicijnen tijdens haar zwangerschap en dat leidde tot softenon of talidomi bij mij. Ik werd met een handicap geboren en ik heb verschillende operaties achter de rug die mijn handicap niet geheel hebben kunnen verhelpen.
Mijn moeder moest ervoor vechten om mij op een reguliere school in Iran te krijgen, terwijl ik ondanks de armen die anders waren dan die van andere kinderen, heel normaal functioneerde. Ik was ermee geboren en had ook natuurlijke vaardigheden ontwikkeld die me hielpen ermee om te gaan. Maar buitenshuis was ik een vreemde voor mijn omgeving, omdat mijn armen anders waren. Het was een moeilijke periode, vooral de puberteit. Maar ik overleefde het, dankzij de steun van mijn familie en vooral dankzij mijn moeder die me altijd dierbaar is gebleven.
Op mijn 25e verliet ik Iran en vertrok naar Nederland. Ik ben hier met vier studies begonnen aan universiteiten en hogescholen en heb twee ervan afgemaakt. Altijd heb ik gewerkt en daarnaast gestudeerd. Als maatschappelijk werkster ben ik intensief in contact met Rotterdammers.
Weliswaar wordt ik gezien als vreemdeling in dit land. Maar ik ken meer persoonlijke verhalen dan elke ander inheemse. Ik ken de pijn, het verdriet van de mensen die tot de laagste economische bevolkingsgroepen behoren. Mensen die vaak buiten hun schuld diep in de problemen zitten. Mensen die je alleen kunt kennen via de officiële kanalen en op het moment dat ze een hulpbehoevende hand uitsteken.
Kennen ze mij ook? Ik weet dat ze in eerste instantie schrikken als ik hun huis binnenkom. Voor hen ben ik aanvankelijk wellicht een allochtone vrouw met een handicap die niet direct hun vertrouwen wint. Maar het onbekende kan bemind worden als je de moeite neemt om het te leren kennen. Ik schrik niet eigenlijk van hun schrik. Ik geef ze de ruimte om mij te vertrouwen. Dat is mijn kracht en het werkt goed.
Of ik me eigenlijk thuis voel in Rotterdam?
Er is geen andere plek in de wereld die mij zoveel rust kan geven als deze stad. Toen ik eens op de terugweg van een vakantie in de trein zat, kreeg ik kriebels in mijn buik op het moment dat Rotterdam in zicht kwam.
Dit levensverhaal is een door Ferdows Kazemi gemaakte samenvatting van het oral history interview van Ongekend Bijzonder als onder deel van de tentoonstelling De Wederopbouw van mijn leven. Het portret van Rozita is gemaakt door Mladen Pikulic.
